013

‘Wil je soms niet ergens koffie of zo gaan drinken?’ vroeg Niall nonchalant. Ik keek even rond.
‘Wat? Wij twee?’
Hij knikte.
‘Uhm… Ik weet niet hoor. Zijn je vrienden hier niet?’ vroeg ik onzeker. Niall schudde van nee.
‘Nope, ik ben hier alleen. Het is zaterdag weetje. Weekend dus. Dan slapen ze allemaal tot drie uur ’s namiddags.’ Lacht hij. Ik trok mijn neus op. Ik had een hekel aan mensen die de hele dag door sliepen. “You can sleep when you’re dead.” Zei ik altijd.
‘Weet je het zeker?’
‘Honderd procent.’ Verzekerde Niall me.
‘Oké dan.’ Stemde ik in. Niall begon naar het midden van het winkelcentrum te benen. Ik hield hem tegen. ‘Maar niet daar.’ Zei ik. Niall trok zijn wenkbrauwen op.
‘Waar dan wel? Er is hier helemaal nergens anders een plek om koffie te drinken.’ Nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauwen op te trekken.
‘Uhm, die is er wel Niall. Kom maar mee.’ En ik wenkte hem met mijn hoofd terwijl ik naar het koffiezaakje in het begin van de hal liep. Wanneer we aankwamen keek Niall van mij naar het kleine zaakje.
‘Ik wist niet dat hier nog een koffiewinkel was.’ Zei Niall oprecht verbaasd.
‘Uhu.’ Mompelde ik. En ik trok hem mee aan zijn mouw naar binnen.
We gingen rechtover elkaar aan een klein tafeltje in de hoek zitten. Terwijl Niall de menukaart aan het bekijken was zat ik met opgetrokken wenkbrauwen hem aan te staren. Plots legde Niall de kaart weg en boorde hij zijn ogen in demijne.
‘Wat?’
‘Wat?’ Ik trok een scheef gezicht.
‘Waarom wou je koffie gaan drinken?’ vroeg ik. ‘Met mij?’ voegde ik er met een kokhalzende toon aan toe. Alsof ik van mezelf walgde. Niall lachte even.
‘Omdat ik het zielig vindt dat je gepest wordt, en ik wil je eigenlijk graag leren kennen.’
‘Dus je vindt me zielig.’
Niall trok zijn wenkbrauwen op. ‘Nee, zo bedoel ik het ni..-‘. Ik onderbrak hem.
‘Nee, tuurlijk niet.’ Ik sloeg mijn blik neer.
Ik voelde hij Niall zijn hand op de mijne legde. ‘Echt niet.’ Verzekerde hij me. Ik keek op en voelde tranen in mijn ogen prikken. Ugh, ik was zó emotioneel.
Ik trok mijn hand vanonder zijn hand en ging wat rechter zitten. En toen de ober aankwam voor onze bestelling op te nemen ging Niall ook wat rechter zitten. Niall keek me even aan en ik zei dat ik ‘het gewone’ wou. Iedereen die hier werkte kende me ondertussen al goed genoeg om te weten dat ik verandering haatte, en altijd hetzelfde bestelde. Niall bestelde een frappuccino. De ober liep weer weg en Niall vestigde zijn aandacht terug op mij.