{004}

Ik loop over de talrijke paadjes in de tuin en kom langs verschillende standbeelden en planten. Als ik het goed door heb staat er een standbeeld van alle familieleden malfoy in de tuin, het begint bij draco's over over over over grootvader Draconius malfoy. Aan het eind van het pad staat een bouwvallig huisje, een tuinhuis bedenk ik me. Het verrast me hoe zelfs hier de raamkozijnen en deurklink met bladgoud bedekt zijn. Ik open het deurtje voorzichtig en gluur even naar binnen. Ik had het helemaal mis het is een serre en geen tuinhuis. De planten bewonderend betreed ik het muffige huisje. Bloemen in alle kleuren en maten staan in potten naast elkaar. Ik lees het opschrift bij één van de bloemen giftige vliesbonen waarom zou iemand zoiets gebruiken? Opeens valt de deur met een harde klap dicht en verschrikt draai ik me om, niets waarschijnlijk een harde windstoot ofzo. Wanneer ik me weer omdraai om de andere bloemen te bewonderen schrik ik me rot wanneer iemand op maar enkele centimeters van me verwijdert staat. Uit een reflex grijp ik naar mijn toverstaf. "expelliarmus" Mijn toverstaf vliegt tegen de deur aan ik ben nu volledig onbeschermd. Voorzichtig richt ik mijn blik op diegene die me net ontwapende en sta versteld als ik zijn stormachtige grijze ogen zie. "je bent toch niet te hard geschrokken?": het sarcasme waarmee hij de woorden uitspuwd maakt me bijna misselijk. "Wat wil je?" Grijzend schud draco zijn hoofd:" ik zou maar niet zo'n toon aanslaan dametje. ten eerste ben je op mijn grondgebied en hier helden mijn regels en ten tweede ben je helemaal weerloos zonder staf.":terwijl hij dat laatste zegt gaat hij even met zijn toverstaf door mijn haar. De rillingen lopen over mijn rug en ik raap al mijn moed samen en doe een stap naar achter "accio toverstaf" Mijn stok komt weer in mijn hand terrecht en ik richt hem meteen op draco. "Wat wil je?" herhaal ik mijn vraag nu al zekerder dan daarnet. Hij barst in lachen uit om vervolgens achter me te komen staan. Ik voel hoe zijn koude vingers langs mijn wang strijken en dan een lok haar achter mijn oor stoppen. "Ik wil dat je hier weg gaat." Hij fluisterd het zo teder dat het bijna klinkt alsof hij me een complimentje geeft. Ik draai me om om hem van me af te duwen, maar hij is al verdwenen. Een vreemd gevoel overvalt me en ik besluit maar weer binnenshuis te gaan, daar heb ik tenminste niet het gevoel dat ik constant bekeken wordt...

reacties please?