012

Niall had nog steeds niet door dat ik tegen hem was gebotst en ik ging vlug wat rechter zitten. In mijn ooghoeken zag ik mensen die langs ons liepen ons raar aankijken. Maar ik zag vooral Nialls blik die nu met een frons op mij gevestigd was.
‘Oh my god. Het –het spijt me zó erg! Oh nee.’ Stotterde ik. ‘S- sorry N- Niall.’ Ugh. Domme zenuwen. Telkens als ik zenuwachtig werd begon ik te stotteren.
‘Ken je mijn naam?’ vroeg Niall fronsend. Hij sprong op zijn voeten en stak zijn hand naar me uit. Ik wist even niet wat doen maar nam dan toch uiteindelijk zijn hand vast en hij trok me recht.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Serieus? We zitten op dezelfde school.’ Hintte ik, de zenuwen waren opeens verdwenen. Niall keek me nog steeds fronsend aan. ‘We hebben samen Nederlands, Engels en wiskunde?’ Nog steeds een frons. ‘Je vriendengroepje lacht me steeds uit.’ Zei ik uiteindelijk.
Ik zag Nialls ogen wat verwijden en toen verdween uiteindelijk ook zijn frons. Maar in de plaats daarvan kreeg hij een afkeurende blik op zijn gezicht.
‘Owh. Jij.’ Mompelde Niall. Ik wist dat dit mijn kans was om ervandoor te gaan zonder dat zijn vrienden erbij zouden komen.
‘Ja. Ik. Wel uhm… Sorry dat ik tegen jou gelopen ben. Tot uhm… maandag op school? Bye!’ zei ik terwijl ik vlug wegliep. Ik wist dat ik in het eerste halfuur geen bus had maar wou toch zo snel mogelijk weg uit het winkelcentrum. Hoe kon ik zo dom zijn om tegen Niall te lopen! Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan!
‘Hey! Wacht!’ hoorde ik een stem naar me roepen. Niall. Ik draaide me om en zag Niall zich tussen de mensen door persen om dichterbij te komen. Ik stopte met lopen en draaide me met een frons om. Ik wist dat als ik toch bleef lopen Niall me uiteindelijk toch zou inhalen, en deed hij dat niet zou ik toch ervan langs krijgen maandag op school.
Niall stond voor me te hijgen.
‘Je loopt snel.’ Zei hij.
‘Wat wil je?’ vroeg ik boos. Niall trok zijn wenkbrauwen omhoog.
‘Oké dan. Ik wil je zeggen dat het niet jouw fout is dat je tegen me bent gelopen.’ Zei hij boos. Volgens mij had ik hem gekwetst doordat ik op een boze toon tegen hem was begonnen. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Ben je nu serieus?’
‘Natuurlijk ben ik serieus. Waarom denk je dat ik niet serieus ben?’
‘Wel, omdat jij, en je vrienden me altijd uitlachen en pesten op school. Daarom misschien.’ Nialls blik verzachtte wat.
‘Oh ja, dat. Daar heb ik helemaal niets mee te maken.’ Mompelde hij.
‘Nee? Je laat ze anders wel doen hé?’
‘Dat is niet waar!’ riep Niall opeens uit. Ik vroeg me af waarom hij ineens zo intens reageerde. ‘Ik heb al veel gezegd dat ze moeten stoppen, maar ze willen niet. Ik doe er toch ook niet aan mee.’
‘Heb je echt gezegd dat ze moeten stoppen?’ vroeg ik lichtelijk verbaasd.
‘Ja, tuurlijk. Weet je niet wat mensen soms door pesten doen?’
Ik begreep hem direct. ‘Ik zou zoiets nooit doen hoor.’ Verzekerde ik hem.
‘Gelukkig maar.’ Mompelde hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op.