48- Meningsverschil

De CUllens POV
'Je weet dat ik geen andere keus heb, Edward. Daarom ben ik gedeeltelijk hier.' Zei Jane gefrustreerd terwijl ze weer een uithaal deed naar 1 van de telefoons. Edward was haar voor. 'No Way, we willen niet weer een delegatie Italiaanse vampiers over de vloer, je mag al blij zijn dat Sam er mee kan leven dat jìj hier verblijft.' Edward greep haar vast en sleurde Jane het huis uit. 'Je weet dat ik er geen enkel probleem mee heb om nu Sam te roepen en hem te zeggen dat hij je in stukken mag komen scheuren, moest Lilly er niet lastig over doen en Carlisle en de wolven er alle vertrouwen in mochten hebben.' zei hij; Edward was meer dan kwaad,hij was razend, en dat kon iedereen merken. 'Wie zegt dat ik ze niet aan kan?' vroeg Jane pesterig. Edward liet zijn tanden zien. 'Jongen, ik had je al lang op de grond gekregen mocht ik dat willen, maar ik houd rekening met Lilly.' zei ze. Edward Lachte. 'Bella vergeten?' vroeg hij zacht sissend. 'Nee, maar ergens merk ik dat je niet onder haar schild zit. Ze is met mijn lilly bezig, waardoor ze geen tijd heeft om eraan te denken.' zei Jane snel. Edward wist dat ze gelijk had, maar dat wou hij niet toegeven. 'Daarom lig ik dus siddderend op de grond?' vroeg hij honend. 'Ik doe zoiets niet, omdat Lilly dat niet erg leuk vindt, zoals ik al zei.' mompelde Jane. Plots hoorden ze iets waardoor ze opkeken. 'Jane! Edward! Af!' ze keken op en stormden naar boven. Ze hadden alle twee Lilly's stem gehoord, en gehoord dat die stem heel erg zwak klonk, te zwak om echt gezond te zijn. Jane stampte de deur in terwijl ze naast Lilly stopte die boven in het king size bed van Rose lag. Ze zag bleek en kon haar ogen amper open houden. 'Die maak ik straks wel,' mompelde Jane tegen Rosalie. Die knikte, omdat het haar nu niet uitmaakte. 'Carlisle heeft haar volgespoten met Morfine, en toch nog zo kunnen roepen?' heel even ontsnapte er een korte grinnik uit haar mond, maar daarna stond haar gezicht weer even bezorgd als voorheen. 'Waarover hadden jullie het?' vroeg Lilly, haar stem was zwak en schor. Edward en Jane keken elkaar heel even aan. 'Niets belangrijks,' zei Edward snel. Lilly rolde met haar ogen, en een kleine glimlach op haar gezicht. Iedereen -behalve Bella- leek verbaast te zijn daarover. 'Jullie twee die ruzie maken, zonder reden? tuurlijk, en ik ben sinterklaas.' mompelde ze zacht. 'Jane wou half volterra naar hier brengen.' zei Edward koppig. Jane sprong recht. 'Nee, ik doe wat ze me gevraagd hebben, ik houd mijn meesters op de hoogte.' weerlegde ze. Edward haalde zijn schouders op. 'En dan komen ze naar hier.' mompelde Edward. 'het is precies hetzelfde, alleen anders verwoord.' zei Edward nog erg koppig. Lilly lachte, Seth en Embry kwamen Binnen. 'Gaat het al beter?' vroeg Seth zacht terwijl ze elk aan een kant van haar bed kwamen zitten. Ze haalde traag haar schouders op. 'Ik ben wakker.' mompelde ze, ze wou niet toegeven hoe slecht ze zich voelde, hoe duizelig ze was, en hoeveel haar kleintje haar nog steeds pijn deed, en erg veel. Edward bleef dus de hele tijd bij haar om haar gedachten te horen zodat hij Carlisle kon inlichten wat het probleem was. 'Ik ben bijna weer de oude.' zei Lilly zachtjes om Embry gerust te stellen. Hij had erg bezorgd gekeken toen hij binnen kwam. 'Niet dat je erg oud gaat worden, toch niet als mens.' merkte Jane met een toegefelijk glimlachje op. Embry gromde, Seth keek haar boos aan. 'Ik snap je echt niet.' mompelde Embry zacht. 'Ja, dat doe ik meestal ook niet.' antwoordde Lilly. Seth rolde met zijn ogen en wreef zachtjes over haar hoofd. 'Ik ben benieuwd of jullie over een jaar nog zo'n goeie vriendjes zijn.' mompelde Jane duister, ze kon niet erg goed overweg met de geur van Lilly's vrienden. Mensen moesten lekker ruiken, niet ... zo. 'als je ze in leven laat tenminste.' Lilly glimlachte niet naar Jane, ze keek naar haar handen die op haar bed lagen. Edward haalde verbaast zijn wenkbrauwen op en wisselde een betekenisvolle blik met Carlisle uit. 'Waarom hadden jullie ook weer ruzie?' vroeg Lilly plots heel zacht. Jane ging naast haar zitten, Edward wou weer antwoorden, maar Jane was hem voor. 'Ik... Je weet dat ik gestuurd ben, onder voorwaarden. Ik moet de meesters hiervoor' ze wees naar Lilly in het bed? 'Bellen, het ze uitleggen. Je weet dat zij je moeten veranderen.' mompelde Jane vlak Bij Lillys oor. 'En Ik ben ervan overtuigd dat meteen de hele groep hierheen komt, iets wat noch ik, noch de wolven erg aangenaam vinden.' zei Edward snel. Lilly fronste haar voorhoofd met lichte moeite. 'Wel, ik begrijp dat Jane hen moet bellen, want inderdaad, als Aro, Marcus of Caius mij niet veranderen, hebben zij grote problemen.' ze keek even naar Edward zodaat hij er niet zou uitflappen dat het hem eigenlijk niet uitmaakte wat voor problemen de Volturi hadden. 'Maar ik snap best dat de Cullens hen niet in de buurt willen hebben.' gaf ze toe. Jane, Edward en de wolven keken haar afwachtend aan, want het was duidelijk dat het van Lilly zou afhangen of er iemand zou komen of niet. 'Misschien moet je mij laten vragen of ze maar met een maximumaantal komen. Het zou eerlijk zijn als ze maar met ...' ze keek naar Edward terwijl ze in haar hoofd vroeg; "Met hoeveel zijn jullie?". '8 vampiers en 4 mogelijke wolven.' mompelde hij. Lilly hoorde duidelijk dat hij 1 van de wolven wegliet. zou hij overwegen om Jake en Nessie weg te sturen terwijl de Volturi hier was? Zou Jake zijn roedel alleen laten? '10 afkomen?' vroeg Lilly. Jane dacht even na, en haalde dan een telefoon uit. Ze keek naar de wolven. 'Een beetje privacy?' vroeg ze bits. Lilly schudde haar hoofd, Jane zuchtte terwijl ze vliegensvlug het nummer intoetste. 'Meester, het is -denk ik- beter dat u hierheen komt. Lilly's toestand is erg veranderd de afgelopen dagen.' Lilly keek verbaast. 'Dagen?' fluisterde ze stil. Carlisle knikte. 'Je hebt drie dagen in een halve Coma gelegen.' zei hij stil. Lilly was verbaast, het leek voor haar alsof het even zwart werd, ze hierheen gedragen was, en dan weer wakker werd. het voelde raar aan voor haar. 'Ze ligt al 3 dagen in bed, het is een zware last.' mompelde Jane. Lilly stak haar hand uit. 'Lilly heeft een verzoek.' zei Jane terwijl ze lilly de telefoon tegen haar oor hield. Lilly's hand was naar beneden gevallen, ze had de kracht niet meer om haar hand omhoog te houden. 'Hallo?' vroeg ze zacht. 'Mijn Lilly, je klinkt verschrikkelijk.' zei Aro zacht. 'We komen zo snel als we kunnen.' zei hij snel en Lilly hoorde dat Marcus de telefoon overnam. 'Nee, wacht.' ze had het willen roepen, maar ze kwam niet verder dan een luid gefluister. 'Ik denk dat het vriendelijker is tegenover de Cullens als er slechts 10-11 van ons komen.' ze zorgde ervoor dat ze het over "ons" had, want Caius zag snel complottheories verschijnen. 'Als teken dat we in vrede komen?' vroeg ze zacht. Ze wist dat Marcus alles zou doen voor haar, en Aro ook, als hij in een goede bui was. 'Hmm, Caius, Marcus, ik, Fe...Alec, Dimitri, Heidi, en ik vind er nog wel een paar. 11, niet meer.' zei Aro zachtjes, alsof luide tonen haar zouden breken. 'Bedankt.' mompelde Elisabeth vlak voor ze in slaap viel.

Ik ga door na 13 reacties, 16 is te veel gevraagd merk ik. Jammer.