Masked || O31

‘Jullie waren zelf over hem bezig dan mag ik toch ook over hem bezig zijn?’ Beet ik hen toe nadat er een korte stilte gevallen was. Het was echt niet meer normaal met hen. Zij mogen heel de tijd over Blaine bezig zijn en ik mag er niet eens aan denken? Ik weet ook wel dat ik tijdens het feest zei dat ik niet meer aan hem ging denken maar toen kwam vandaag. Dat is gewoon raar.
‘Maar wij voelen ook niets voor hem.’ Antwoordde Shannen rustig.
‘Oh ja, en ik doe dat echt wel. Niet dus!’ Beet ik haar toe.
‘Daarom dat je nu zo reageert.’ Shannen keek even naar Hailey en Chris. ‘Geef nu maar gewoon toe dat je hem leuk vindt.’ Oké, dat is de druppel!
‘Ik vind de jongen leuk die me twee weken aan een stuk heeft behandeld als een stuk vuil. Ik vind de jongen leuk die ervoor gezorgd heeft dat ik ruzie had met mijn beste vriendin. Vind je ook niet dat dit logisch is, Shannen?’ Shannen zweeg. Daarom gaf ik antwoord in haar plaats. ‘Nee, dat is niet logisch!’
Shannen zweeg weer, net zoals de anderen. Ze keken elkaar allemaal één voor één aan en pas daarna besloten ze om iets te zeggen. ‘Wij vertrekken. Praat maar terug tegen ons als je terug normaal kan doen.’ Na die woorden stond ze op en deed teken naar Chris dat hij ook moest volgen.
Oké, ik ben erover gegaan, dat geef ik toe maar het is ook niet leuk als er elke dag wordt gezegd dat je een jongen leuk vindt terwijl dat niet zo is. ‘Sorry.’ Kwam er zachtjes over mijn lippen.
Shannen stopte en draaide zich om. ‘Zei je iets?’ Vroeg ze met een vragende blik.
‘Het spijt me. Ik heb een beetje overdreven.’ Zei ik nu een beetje luider. ‘Maar voor mij is dat ook niet leuk als jullie dat heel de tijd zeggen.’ Voegde ik er nog aan toe.
‘En voor ons is het niet leuk dat jij altijd met je gedachten bij hem zit. Alles wat je doet draait rond hem.’ Antwoordde ze.
Ik zuchtte. Ze had gelijk. Ze het gelijk, net zoals elke andere keer. ‘Sorry.’ Zei ik weer. ‘Ik zal proberen om het niet meer te doen.’ Zei ik er achteraan. Ik keek beschaamd naar beneden. Dit alles was wel raar. Het was precies of ik een belofte aan mijn moeder niet. Nee, verdomme, nee! Stop daarmee! Sprak ik mezelf toe.
‘Dat is het goed. Maar we gaan nu echt. We zien je morgen wel weer.’ Shannen pakte Chris weer vast aan zijn arm en trok hem mee naar buiten.
En toen waren ik en Hailey alleen. Ik keek haar ook even verontschuldigend aan waarop zei met haar hoofd schudde ter teken dat het niet erg was. Het enige wat ze daarna deed was me glimlachend aankijken. Zij vond het blijkbaar niet erg.



Wat vinden jullie ondertussen al van het verhaal? Is het langdradig aan het worden? Ik wil eerlijkheid! (: