Masked || O3O

Heel die dag voelde ik me bekeken en ik wist precies door wie. Alleen snapte ik niet wat hij wilde. Twee weken. Twee hele weken had hij me genegeerd. Twee hele weken had hij me behandeld alsof ik erger was dan een stuk vuil. Alsof ik een besmettelijke en dodelijk ziekte had. En dan komt hij doodleuk tegen me zeggen dat hij het niet leuk vind dat ik en Hailey ruzie hebben? Wat is er toch allemaal met die gast aan de hand? Hij moet echt eens keuze leren maken. Als ik nu ook vriendelijk tegen hem ga doen, doet hij morgen misschien weer helemaal anders tegen me. Ik snap echt niet hoe Hailey het al zo lang heeft kunnen volhouden.
‘Luister je eigenlijk wel?’ Hoorde ik vaag naast me. Ik hoorde het wel, maar het drong niet tot me door waardoor ik er ook niet op reageerde. ‘Raina!’ Brulde nu iemand vlak naast mijn oor waardoor ik bijna uit mijn bed viel. Nu besefte ik pas terug dat ik in mijn kamer was, samen met Shannen, Hailey en Chris. We waren over iets aan het praten maar toen ik de naam “Blaine” hoorde, dwaalden mijn gedachten helemaal af.
‘Ze is weer helemaal weg, hoor.’ Zei Shannen een beetje geïrriteerd omdat ik niet naar haar geluisterd had. Sorry hoor, maar ik kan er niets aan doen.
‘Wat!?’ Vroeg ik een beetje kwaad omdat ze me bijna het laten vallen.
‘Ik zei dus dat Blaine vandaag vreemd deed.’ Ze zweeg even. ‘En jij eigenlijk ook. Wat is er, Raina?’ Voegde ze er nog aan toe.
‘Niets.’
‘We kennen je. Er is iets!’
‘Neen, er is niets.’
‘Wij vertellen je altijd alles dus je kan ook alles tegen ons zeggen.’
‘Maar er iets niets! Shannen, hou nu toch op!’
‘Best. Wat jij wilt!’ Ze sloeg haar armen kwaad over elkaar en wendde haar blik van me af. Is ze daar nu echt kwaad voor? Als er niets is, kan ik haar toch ook niets vertellen. Wat is dat nu weer. Dus eigenlijk is ze kwaad omdat ik niets te zeggen heb? Dat is echt zo logisch!
‘Ben je nu kwaad?’ Vroeg ik fluisterend. Shannen antwoordde niet. ‘Ik zweer op het hoofd van mijn moeder,’ Ik zweeg even toen ik goed beseft wat ik gezegd had. De tranen die achter mijn ogen begonnen te prikken, probeerde ik te negeren. ‘dat ik niets voor je verberg.’ Nu was ik eigenlijk wel hard aan het liegen. Natuurlijk verberg ik iets voor hen maar dat wil ik zelfs voor mezelf verbergen, dus dat telt niet.
‘Zat je weer aan Blaine te denken?’ Ik schrok een beetje van haar vraag. Hoe komt ze daar nu weer bij? Toch knikte ik voorzichtig. ‘Ik dacht het al wel.’



HOOFDSTUK 30! Dat gaan we vieren met heel veel kudo's en reacties, niet? (a)