Chapter one. The start of a new year. 1.6

Met een glimlach landde ik precies in de hal van onze grote villa. De goudkleurige wanden gaven me meteen een verwelkomd gevoel. Ik gaf mezelf een stiekem schouderklopje, ik was trots op mezelf dat ik zo goed geland was. Het was echter ook mogelijk dat ik compleet verkeerd zou landen. Ik had namelijk een oom, oom Jeffrey, die niet zo goed in verdwijnselen was. Ik kon me de eerste kerstdag van een paar jaar geleden nog goed herinneren; het sneeuwde buiten en met de hele familie zaten we binnen rond de kerstboom, om de kerstcadeaus uit te pakken. Een harde klap kwam vanaf het dak, wat ons allemaal deed opschrikken. Oom Jeffrey was blijkbaar verdwijnseld, en terechtgekomen op het dak, waarna hij met één stap uitgleed over de sneeuw en van het dak afviel. Gelukkig had hij niets, maar hij mocht nooit meer alleen verdwijnselen; mijn oma haalde hem altijd op, zodat zij hem kon begeleiden. Iedereen had wel een gek in zijn familie, toch? De kerstdagen waren vroeger bij ons altijd geweldig. Mijn vader was altijd dol op de kerstdagen, en daarom had hij ook besloten dat we het goed moesten vieren, met de hele familie dus. Nu hij er niet meer was, werd dat in het vergeten gelaten; kerst was nooit meer hetzelfde, ook mijn moeder was niet meer hetzelfde. Ze was koud en gevoelloos geworden, naar mij keek ze niet meer om, tenzij ik handig voor haar was. En dat was ik nu voor haar. Ik was één van Voldemort zijn trouwste Death Eaters, en dat was als goud voor haar.

‘Kan ik uw jas aannemen, mevrouw Blake?’ hoorde ik Macy, de huiself, onderdanig vragen.
Er zat een vreemde toon in haar stem, iets wat leek op medelijden. Meteen schrok ik op uit al mijn herinneringen en keek verbaasd naar haar op. Toen had ik pas door dat er tranen over mijn wangen liepen, zonder dat ik hier iets van had gemerkt. Snel, voordat iemand anders ze kon zien, veegde ik mijn tranen weg en kreeg ik mijn harde schild weer terug. Niemand zou mij zien huilen, huilen was een teken van zwakte. Ik knikte naar de huiself en gooide mijn jas in haar richting.
‘Ik wil graag wat te eten hebben, het liefst iets luchtigs,’ beval ik.
‘Zoals u wenst, mevrouw,’ zei Macy, waarna ze verdween, waarschijnlijk op weg naar de keuken, om mijn orders op te volgen.
Ik keek nog even in de spiegel, om er zeker van te zijn dat mijn make-up nog goed zat, en liep door naar de woonkamer. De woonkamer was leeg, dus ik nam aan dat iedereen in de eetkamer zat. En ik had gelijk; wanneer ik de eetkamer in liep, zag ik mijn Meester meteen al zitten. Verder zat alleen mijn moeder aan de tafel, de rest van de Death Eaters waren er niet, wat me redelijk verbaasde. Mijn moeder merkte me op, en snelde meteen naar me toe.
‘Liefje, ik ben blij dat je weer thuis bent! Wat zie je er prachtig uit!’
De nepheid sprong eruit. Ze was helemaal niet blij me te zien, ze was blij dat ik iets kon betekenen voor Voldemort, wat haar een betere naam zou geven. Ik knikte met een “glimlach” naar haar en keerde me tot Voldemort.
Ik boog onderdanig, ‘My lord.’
Hij gaf me een knikje, waarna ik weer ging staan en op de stoel tegenover hem ging zitten.
‘June, my dear. Ik neem aan dat je al enigszins bent ingelicht over je aangepaste opdracht?’
‘Nee, my lord. Het enige wat ik hiervan te horen heb gekregen, is dat ik een nieuwe opdracht zal krijgen van u.’
‘Dat klopt. Mijn manieren om Potter uit de weg te ruimen hebben tot dusver niet tot goede resultaten geleid. De enige optie die mij dus nog rest, is om aan te vallen van binnenuit.’
Ik knikte als teken dat ik begreep wat hij bedoelde, waarna hij weer verderging.
‘Zo ben ik dus tot het plan gekomen om één van mijn Death Eaters in te zetten in de school. Mijn originele plan was om Lucius in te zetten als docent, maar hij weigerde, aangezien hij het niet “aan zou kunnen” om dagelijks met de leerlingen opgescheept te zitten. Natuurlijk heb ik hem hiervoor gestraft, maar hij zou nooit geloofwaardig overkomen als hij het niet vrijwillig deed, dus moest ik iets nieuws bedenken,’ legde hij uit.
Van binnen voelde ik al een naar gevoel opspelen, ik begon al te begrijpen waarom ik hier naar toe was gehaald. Ik wist maar al te goed waar dit gesprek heen zou gaan.
‘Dus was mijn volgende –en veel betere plan om een leuke dame te laten plaatsen op Hogwarts, zodat zij bevriend zou kunnen raken met Potter, en zo allerlei informatie te verzamelen. Een dame wordt namelijk eerder geaccepteerd in een groep, heb ik vernomen. Dus besloot ik Snape een wisseldrank te laten nemen, waardoor hij zich kon voordoen als een dame en zo Potters hart kon stelen. Alleen viel Snape bijna flauw bij het idee aan vrouwelijke lichaamsdelen, die hij dan zou krijgen, dus dat was ook geen optie.’
Ik kon een grinnik niet onderdrukken, bij het beeld van vrouwelijke Snape. Dat zou te mooi zijn om waard te zijn. Ineens overnam het beeld van Snape in een bikini mijn gedachten, waardoor mijn gevoel veranderde in walging; geen goed idee dus.
‘Hierdoor zul je wel begrijpen dat jij de enige goede optie bent. Jij zult worden geplaatst in Gryffindor, je zult omgaan met Potter en zijn vrienden, en alle informatie die je krijgt, zul je doorgeven aan mij. Hierdoor weten we waar hij mee bezig is. Jij bent de enige hoop. De rest van de Death Eaters weet hier niet van, dus dat wil ik ook zou houden. Jij en je moeder zijn de enigen die hiervan weten.’
‘Maar.. Hoe?’

‘Ik heb alles al voor je geregeld. Vanaf nu ben jij Evanthe Madelaine James.’