Masked || O27

Weer stond ik in een donker ruimte, zo zwart als de nacht. Zo ging het al elke nacht, twee weken aan een stuk. Geen enkele keer liet hij me met rust maar hij werd vriendelijker waardoor ik het niet meer zo heel erg vond. Nog steeds wist ik niet wie hij was en waarom hij altijd kwam opdagen maar ik snapte het al dat hij mijn vijand was. Ik moest oppassen wat ik met hem deed. Ik moest op mijn woorden letten, en op mijn daden. Niet alleen in mijn dromen maar ook overdag. Hij wist alles. ‘Dat weet ik inderdaad en dan zal je nu wel weten wat er gaat gebeuren?’ Ik was erop voorbereid maar toch schrok ik weer van zijn stem. De laatste keren klonk die rustig, zacht en warm maar nu helemaal niet. Hij was kwaad. ‘Ik ben inderdaad kwaad!’ Riep hij naar me. Zijn silhouet kwam tevoorschijn uit het donker maar veel kon ik weer niet onderscheiden. Alleen zijn helderblauwe ogen. ‘Hij deed zo vriendelijk tegen je en jij blaft hem gewoon af. Gewoon omdat hij gelijk heeft!’ Huh? Waar heeft hij het over? ‘Ja, Raina. Waar heb ik het over?’ Hij zweeg even. ‘Doe verdomme niet zo stom! Je hebt het me zelf nog gezegd! Elke keer opnieuw. Elke nacht opnieuw. Je weet het verdomme maar al te goed!’ Hij brulde terwijl hij wild met zijn armen zwaaide. Waarom doet hij nu zo? Ik heb toch niets misdaan? ‘Nee, natuurlijk niet! Raina, mijn geduld is op.’ Hij zweeg maar sprak toch snel verder toen hij zag dat ik er niets van begreep. ‘Ik zal niet meer komen. Je zal me niet meer zien in je dromen maar dan wil ik nog één laatste definitief antwoord. Elke keer heb ik je nog een kans gegeven om de goede keuze te maken maar elke keer koos je fout. Gebruik nu je verstand, Raina.’ Weer zweeg hij even. Ik wist wat hij ging vragen. En ik wist wat het foute antwoord was maar toch voelde het goede antwoord niet goed aan. Het leek de foute keuze in plaats van de goede keuze. ‘Ben ik je vriend of je vijand, Raina Pearls?’ Hij sprak luid en duidelijk. Mijn naam zei hij extra traag zodat het zeker duidelijk op mij bedoeld was. Ik zakte door mijn knieën. Wat moet ik nu antwoorden? Moet ik nu mijn gevoel volgen of doen wat hij zegt? Mijn gevoel kan ik vertrouwen, hem misschien niet. ‘Gebruik je gevoel niet. Gebruik je verstand.’ Tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Mijn verstand weet het al helemaal niet. ‘Ik denk dat ik je..’ Ik zweeg even om nog een laatste keer mijn keuze te overdenken. ‘Ik denk dat ik je.. je vriend ben.’ Kwam er dan toch zachtjes over mijn lippen. ‘Prachtig!’ Riep hij terwijl hij in zijn handen klapte. Daarna verdween hij en was ik weer alleen in de duisternis.

Ik ben super blij, weten jullie waarom? Ik heb 20 abo's! Daar ben ik echt blij mee. Iets minder leuk vind ik wel dat het vorige stukje maar 9 keer is gelezen. ): Is het omdat veel mensen op vakantie zijn of lezen veel abo's het verhaal gewoon niet?