Chapter 6

Ik stond helemaal tegen hem aan, zijn armen lagen stevig , maar toch voorzichtig om me heen. Mijn armen lagen om zijn nek heen en nog steeds zoenend. Hij was echt de liefde van mijn leven. Maar diep van binnen gaf het me een angstig gevoel dat ik hem nog zou kunnen verliezen… alleen maar omdat ik bang was dat hij niet meer van me zou houden. Onze liefdevolle zoen werd verstoord door een zwerm om ons heen, het contact verbrak maar ik bleef tegen hem aanstaan terwijl ik lachend om me heen keek naar de zwerm vogels.’Je hebt fans’Zei Taylor toen lachend en ik gaf hem plagend een duw. Hij keek me lachend aan en ik begon toen weg te rennen. Lachend, en vol plezier alsof ik me nog een klein kind voelde. Taylor was een stuk sneller dan mij, dat merkte je. Lachend en nog altijd vol plezier probeerde ik nog weg te rennen. Ik had nooit gedacht dat zoiets nog kon? Lol maken met vrienden… ik had er nooit in gelooft na de dood van mijn ouders. Altijd kwamen me ouders wel ergens in voor. Hoe ik ze had gezien, dood op de grond, neergeschoten door mijn buren. Maar nu was het de enigste keer dat ik er niet aan dacht. Het enigste wat me nu nog bezig hield was Taylor. Plots voelde ik een stel armen om me heen die me stevig vast hielden, lachend keek ik omhoog. Ik keek in de prachtige, groene ogen van mijn liefde van me leven.











Zijn armen lagen nog altijd stevig om me heen en hij trok me nog wat meer tegen me aan.’Hm , ik win toch altijd’ Had ik uitgesproken met weer die mooie vloeiende klank in zijn stem. Ik keek hem grijnzend aan en draaide me in zijn armen om en sloeg me armen om hem heen. Ik stond langzamerhand op me tenen. Mijn lichaam raakte bijna elk puntje van zijn lichaam aan. Zijn armen lagen om me heen en ik hoorde zijn vloeiende stem weer. Hij sprak allemaal lieve woordjes uit, met een zachte gevoelige lieve stem. Ik heb het altijd heel raar gevonden, Altijd is een groot woord… Ik had nog geen dag iets met hem. Ik wist nog niet eens of we echt wel iets hadden? ‘Peyton…’Fluisterde hij zacht in mijn oor en ik knikte even. Mijn kin lach op zijn schouder en mijn armen lagen om zijn nek heen. Ik stond zo dicht als het kon tegen hem aan.’Beloof je me… Dat … wanneer je ergens mee zit naar me toe komt? Dat ik weet als er iets aan de hand is? Ik wil niet dat jij met je problemen gaat zitten, ik wil je daarmee helpen. Ik wil je helpen een nieuwe start te maken…’Zei hij zachtjes en ik sloot mijn ogen even kort. Wat moest ik hierop gaan antwoorden? Ik had geen flauw idee wat ik moest doen… ik kon hem niet beloven al mijn problemen te vertellen. Dat wilde ik sowieso niet. Ik had dan ook meer problemen dan alleen de dood van mijn ouders… maar ik wilde niet dat hij dat wist. Ik was bang dat ik dan niks meer voor hem zou zijn, dat hij me niet meer wilde. Even slikte ik moeilijk en hield hem vast.’Ik weet het niet…’Fluisterde ik zacht en hield mijn ogen gesloten. Zijn armen om me heen verslapten iets en een zachte zucht ontsnapte aan mijn lippen.’Ik weet het niet… Ik wil het niet…’Sprak ik zachtjes uit met een lichte trilling in mijn stem.’Ik ben bang Taylor…’ Fluisterde ik bijna onhoorbaar en ik hoorde hoe hij zuchtte.’Liefje , je kan me alles vertellen. Ik ga niet bij je weg , weet je wel niet hoe blij ik ben dat ik je nu in me armen heb. Dat je nu in mijn leven bent”Zei hij zacht en ik voelde hoe zijn vingertoppen over mijn ruggengraat gleden. ‘Schatje, ik hou van je, echt waar’Zei hij er nog eens achteraan en ik voelde zijn lippen tegen mijn schouder aan. Mijn ogen lagen nog altijd gesloten tegen zijn schouder aan en mijn ademhaling was wat onregelmatig. Ik begon te huilen , zacht en bijna onhoorbaar. Maar ik merkte aan Taylor dat hij het wel merkte.’Shht, we praten er wel een andere keer over…’Zei hij zacht en hield me tegen hem aan. Ik wilde het hem vertellen, ik wilde hem alles vertellen…