Chapter 5

Ik durfde niet meer verder, ik wilde niet meer verder. Ze keken me aan alsof ik een groot stuk grof vuil was.’Come on lief, je kunt het’Zei een zachte stem in mijn oor en ik slikte. De stem van Taylor gaf me altijd een goed gevoel , alsof ik de hele wereld weer aankom. Ik keek even naar me tante, Miriam en liep toen met haar naar voren toe. Taylor moest ergens gewoon gaan zitten in de zaal, ik draaide me nog eens om en liep terug naar hem. Ik drukte me lippen zacht tegen die van hem aan en liep toen weer terug naar Miriam. Haar arm sloeg ze om me heen en we gingen toen vooraan op de banken zitten.’Mooi, dan kunnen we beginnen met de rechtspraak’Sprak de rechter uit en ik keek naar de grond. Ik trilde van angst… van verdriet.. van alles wat me dwarszat. De hele rechtzaak had ik geen woord gezegt, ik durfde niet. Ik durfde niet tegen hun… me ex-buren bleven me aan kijken als een stel grof vuil.’Dan neem ik nu het besluit dat Meneer en Mevrouw de Heij een uitspraak krijgen van minimaal 25 jaar gevangenisstraf, wat nog verlengd kwam worden’ Sprak de Rechter uit een ik zuchtte even diep. Ze hadden 25 jaar, 25 jaar van mijn leven hoefde ik zonder angst te leven, 25 jaar een veilig leven.’Dan mogen jullie nu gaan.’Zei de rechter tegen ons en ik stond op. Ik liep gelijk door naar achter waar Taylor me opving en ik in huilen uitbarstte. De verschrikkelijkste dag van mijn leven. Vandaag was het 2 weken geleden dat mijn ouders waren neergeschoten, en juist vandaag was de rechtzaak. Me hoofd lag tegen me handen aan die weer tegen Taylor’s borst aan lag. Zijn armen lagen om mijn middel heen en een streek door mijn haar.’Shht, het is voorbij. We gaan naar huis’Fluisterde zijn vloeiende stem in mijn oor en ik voelde zijn lippen tegen mijn nek aan. 2 Onwerkelijke, onvergetelijke dingen in 2 weken tijd. De dood van mijn ouders, en de jongen van mijn leven die om me geeft, kan het nog onvergetelijker?




Ik was alleen met Taylor naar huis toegelopen , tante Miriam was met de auto gegaan. Ik wilde even alleen met Taylor zijn. Zijn hand lag verstrengeld in de mijne en we liepen door het park heen. Op een gegeven moment stopte hij en kwam voor me staan. Met zijn duim streelde hij even over mijn wang heen en drukte een kus op mijn mond.’Je bent verlost van alle angst nu liefje,’Zei hij zacht met een lichte glimlach rond zijn mond. Ik knikte alleen maar even keek naar de grond.’Maar ik ben wel een deel van mijn leven kwijt…’Fluisterde ik zowat en hij sloeg zijn armen om me heen. Hij trok me wat naar zich toe en ik legde mijn voorhoofd tegen zijn schouder aan.’Blijf jij wel voor altijd bij me?’fluisterde ik zachtjes met een vragende klank in me zin en ik sloot mijn ogen even kort.’I wanna give you my love forever, and I promise, I never wanna let you go’Fluisterde hij zacht. Ik voelde zijn vingers onder mijn kin die mijn gezicht wat naar hem toe draaide. Mijn ogen vonden de zijne en onze lippen raakte elkaar algauw weer. Mijn ogen sloten zich liefelijk en zo stonden we in een helse omhelzing, zoenend in het park. Ik stond met de liefde van mijn leven , iemand waar ik me hele leven al naar op zoek was. Degene waar ik echt van hield…