Chapter 2

Alleen maar door dat te zeggen kreeg ik het moeilijk , de reden door de möörd was nog altijd niet bekend… De buren wilde nog niks loslaten. Of ze hadden wel al wat los gelaten maar mocht het nog niet naar buiten gelaten worden. ‘Heb je ook geen enig idee wat die mensen bezielde?”Vroeg Henk toen plotseling en ik keek naar mijn. Ik schudde mijn hoofd even automatisch.’Mijn ouders hebben nooit een goede band met ze gehad, als pap alleen maar even de tuin aan het besproeien was , en hun kwamen langs, was er wel weer een woordenwisseling. Maar dit had ik gewoon nooit gedacht’Fluisterde ik zacht en ik had me hoofd even in mijn handen gelegd. Gewoon omdat ik bang was dat ik weer in huilen uit zou barsten.’We zullen er niet meer over praten, laat ons maar gewoon wat weten als je weer wat weet’Zei Petra geruststellend en ik knikte alleen maar even. Juist toen hoorde ik de deur opengaan. Het wat Taylor… Heel opgewekt kwam hij binnengelopen, totdat hij mij zag. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde gelijk. Waarom?



Automatisch bleef ik hem aankijken, zelf van een afstand kon ik makkelijk in zijn groen, grijze ogen kijken. Alsof ik er in verdronk… Elke keer weer, wanneer ik hem aankeek. Zijn ogen bleven even bij de mijne hangen , maar toen liep hij met een hoog tempo weg. Weg de keuken in… Een zachte zucht ontsnapte door me mond en mijn ogen wendde zich gelijk af naar de grond. Waarom kon ik hem nooit goed aankijken? Geen goed gesprek met hem voeren? Nog niet eens ‘Hoi Taylor’ Zeggen? Waarom kon dat niet? ‘Ik denk dat ik er maar weer eens vandoor ga…’Zei ik even zacht en zette het glas op de tafel neer. Ik stond op en keek naar Petra en Henk.’Bedankt’Zei ik nog met een glimlach en gaf ze beide een knuffel.’Hou je goed meid, de deur staat altijd voor je open’Zei Petra met een glimlach en liet me toen naar buiten. Ik liep even een stukje weg en ritste me vest wat meer dicht. Het was behoorlijk koud geworden. Logisch , het was 10 uur in de avond, op een lente-achtige dag. Dan zou het dus ook niet zo warm zijn. Juist wanneer ik de hoek om wilde slaan hoorde ik gehijg achter me, met voetstappen.’Peyton!’Riep een bekende stem. Ik stond even stil en draaide me toen om, in de lichtinval van de maan zag ik een jongen.. Het was Taylor..


“Peyton wacht even’Riep Taylor nog en kwam naar me toegerend, buiten adem…’Wat is er?”Vroeg ik zacht, met een vloeiende stem en ik keek naar hem, zover dat het kon. ‘Ik… Ik wil even met je praten..’Zei hij toen en ik knikte. Hij pakte zonder pardon mijn hand vast en nam me mee terug naar zijn huis.’Je moet even klimmen, ik kan je niet door de deur heen halen. Vertel je zometeen wel waarom’Zei hij met een lichte glimlach en begon toen via de regenpíjp naar boven te klimmen.’Uh… Ja ik hoop dat het lukt’ Zei ik even zacht en volgde hem toen gewoon. Ik hield me vast aan de raamrand om me op te trekken en beet even op me lip. Hij pakte mijn polsen vast en trok me zo, makkelijk , naar boven toe zijn kamer rond. De kamer waar ik vroeger vaker gezeten had… Vroeger toen we nog klein waren, toen we elkaar nog makkelijk konden aankijken, en makkelijk met elkaar konden praten. Ik keek naar hem en bleef op de vensterbank zitten.’Peyton…’Zei hij even moeilijk en ik knikte. Hij kwam naar me toegestapt en ik voelde zijn vinger onder mijn kin. Daarmee drukte hij mijn kin zacht omhoog, en voordat ik het wist lagen zijn lippen tegen de mijne aan… zonder pardon trok hij me zacht van de vensterbank af. Maar ik duwde hem weg,’Taylor….’Zei ik alleen maar even en ik keek hem aan.