Chapter 1

Daar liep ik dan, voor de 1e keer weer in mijn oude dorpje. Na de dood van mijn ouders wilde ik nooit meer hier komen. Gewoon omdat ik het niet meer durfde. Mijn ouders waren omgekomen bij een burenruzie. Nu zou je zeker ook denken, burenruzie? Ik zal het eens uitleggen en me gelijk even voorstellen. Mijn naam is Peyton Yewelle Danzy. Ik ben 16 jaar en ben zo’n 1 meter 72 lang. Ik heb bruin haar met een rode soort gloed erdoorheen. Ik ben altijd al trots geweest daarop. Mijn ogen zijn lichtblauw met een groene tint erdoorheen. Ik lijk bijna sprekend op mijn moeder, zeiden ze allemaal. Maar niemand kan daar nu nog wat over zeggen. Vanaf de dood van mijn ouders heb ik een hekel aan alle mensen. Door een burenruzie zijn me ouders omgekomen, zoals ik al eerder had gezegt. Ik zal het jullie even uitleggen. Mijn ouders hebben nooit goed contact gehad met de overburen. Maar 2 weken geleden was het dan zover. De mensen kwamen bij me ouders ineens thuis. Ik was er zelf ook bij, me ouders vroegen me om naar boven te gaan, ik gehoorzaamde natuurlijk. Maar toen brak de hell los. De buren kwamen niet om het goed te maken, maar juist om het af te maken. Ze vermöörden me ouders met een simpel steekmes, door het kabaal wat ik had gehoord was ik naar beneden gerend en wat ik daar zag kon ik gewoon nog niet geloven. Mijn ouders lagen beide tegen de muur aan op de grond, dood. Ik was dan ook degene die de ambulance moest bellen… maar nu , 2 weken later , loop ik weer eens in de straat. De buren zijn opgepakt, dus die zou ik niet meer zien. Onze zij buren hadden we altijd goede contacten meegehad. Ik liep de tuin op bij hun en belde toen even aan. Ze maakte open en ontvingen me dan ook met open armen. Maar altijd had ik een zwak voor hun gehad, hun zoon…


Dit huis was voor mij altijd een tweede thuis geweest, en dan zeker na de dood van mijn ouders. Ik keek even naar me buurman toen hij open maakte en er verscheen een glimlach op me gezicht.’Ach Peyton, wat fijn dat je er weer eens bent. Kom binnen , meid!”Zei hij enthousiast en ik stapte naar binnen.’Dankuwel buurman’Zei ik met een glimlach op me gezicht en ik liep een stukje door. ‘Petra, Peyton is er!’Riep mijn buurman. Zijn naam was Henk. Een simpele oude Hollandse naam. Hij was altijd al een enthousiaste man geweest. Ik schatte hem rond de 52. Zijn echte leeftijd wist ik dan ook niet. Petra kwam naar me toegelopen en gaf me een knuffel.’Wat fijn je weer te zien , lieverd’Zei ze toen ze me een knuffel zag en ik glimlachtte. Ik was nooit een grote prater geweest, zelfs niet hier.’Ik was in de buurt… Eigenlijk gewoon weer eens om rond te kijken. En het leek me wel leuk om weer eens langs te komen’Zei ik even en keek toen wat rond.’Ga zitten, dan ga ik wat te drinken halen’Had ze nog snel gezegt voordat ze weer weg liep. Ik was op de bank gaan zitten met mijn been over mijn andere been heen geslagen. Ik vroeg me af of Taylor thuis was. Taylor was de zoon van mijn buren, een hele spontane jongen. Ik had dan ook nooit geweten wat ik echt voor hem voelde. Als ik hem zag gaf het me een blij gevoel, maar hij kon af en toe zo bot zijn dat ik gewoon zoiets had van, ik weet niet wie je echt bent? Maar zoals ik al dacht was Taylor niet thuis. Hij was met een stel vrienden weg en zou over een half uurtje weer thuiskomen. Dan zou ik er sowieso nog wel zijn. Mijn glas cola had ik aangenomen en ik nam er een slok van.’Heb je nog iets van de rechter gehoord?”Vroeg Petra en ik keek naar haar. Ik schudde me hoofd.’Nee, ik zou deze week iets te horen krijgen. Tante Miriam zou gebeld worden daarover, omdat ik daar logeer zolang. Ik weet ook nog niet waarom dit is gebeurt’Had ik gezegt, met een moeilijke brok in me keel…