3.5

Na onze show lopen we het veld op. Het is nog drukker dan ik dacht, veel drukker. De vriendin van Milou, Charlotte, komt naar ons toegelopen. ‘Jullie waren echt goed!’ glimlacht ze, ‘ik heb eigenlijk nog nooit naar jullie geluisterd. Maar jullie verbaasde me echt.’ Een lach uit haar mond volgt. Een glimlach siert zich rond mijn mond. Het is altijd leuk om te horen dat de muziek die je maakt leuk is. Een ander meisje komt aangelopen. Zodra ze dichterbij is herken ik haar van de vriendin van Milou die ook jarig is. Ze zegt eerst verschillende dingen tegen Milou, waarna ze verder kijkt en ons ziet. Een klein gilletje verlaat haar mond. Ik kijk naar mijn tweelingbroer, die grijnzend naar het tafereel kijkt. Met zijn tong zie ik hem snel langs zijn tongpiercing glijden. Een zachte zucht verlaat mijn mond en ik rol snel met mijn ogen. Ja, dat is weer iets voor Tom.
‘Willen jullie wat drinken?’ haalt Charlotte me uit mijn gedachte. Ik knik. ‘En wat wil je dan?’ ‘Doe maar iets!’ Charlotte grijnst en loopt richting de bar. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen. Misschien had ik beter een bepaald drankje kunnen doen. Wie weet waar ze nu weer mee terug komt.
Iets later komt Charlotte weer aangelopen. Ik staak mijn gepraat met Georg en kijk haar aan. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ze heeft vier glazen gevuld met bier en één glas gevuld met bessen in haar hand. Allemaal pakken we een glas van haar aan en bedanken haar.

Een half uur later staan Charlotte en ik op een niet al te snel nummer te dansen. Ik heb me nooit fijn gevoeld bij dansen in het openbaar, maar als je midden op de dansvloer staat tussen iedereen die danst is het juist raar als je niet danst. Ik kijk Charlotte aan in haar ogen. Ze hebben iets mysterieus, maar dat geeft ze wel een bepaalde schoonheid.
De muziek verandert in een schuifelliedje. Charlotte kijkt me nieuwsgierig aan. Na enkele seconden vraagt ze: ‘En, ga je me nog ten dans vragen?’ Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik steek mijn hand naar haar uit. ‘Mag ik deze dans van u?’ Charlotte legt voorzichtig haar hand in die van mij. Haar andere hand legt ze op mijn schouder. ‘Natuurlijk,’ zegt ze met een mooie glimlach op haar lippen. Met mijn ene hand houd ik Charlotte haar hand vast en mijn andere hand leg ik op haar onderrug. De glimlach op mijn gezicht wordt breder als ik haar aankijk. Het maanlicht en de lampen die rond het veld staan voor licht laten haar ogen fonkelen.
Aan het einde van de avond, als het al wat rustiger is geworden lopen we wat verder naar achteren. Helemaal achter op het veld staan picknicktafels. ‘Het was leuk je ontmoet te hebben,’ zeg ik met een welgemeende glimlach op mijn gezicht. Charlotte heeft iets waardoor ik me fijn voel. Als ik bij haar ben, moet ik glimlachen. Als ze me aanraakt ontstaat er een fijn kriebelend gevoel in mijn maag. Heet dit verliefd zijn? Noemt men dit nou liefde op het eerste gezicht? Ik ken haar nog niet lang, heb haar buiten deze avond en kort langs de zijlijn bij het hockeyveld niet gesproken, maar ze geeft me gewoon z`n fijn gevoel. Een gevoel dat ik niet zou willen missen. Zou ik verliefd zijn? Is dit hoe verliefdheid voelt? Is dit het gevoel waar ik altijd al op gewacht heb?