2.

Het zilte water spat omhoog bij elke golf waar we tegen ingaan. Ik ben compleet doorweekt, van mijn schoenen tot mijn haren, maar het voelt ergens wel goed. Hoewel ik het hotel voor een week geboekt heb, zit ik nu -na twee dagen- alweer op de boot terug naar ons land. Ik had gedacht dat ik van mijn plotselinge reis wel een kleine vakantie had kunnen maken, maar toen ik er eenmaal was bleek dat alles toch veel gevoeliger ligt dan ik gedacht had. Ookal had ik haar nu eigenlijk los gelaten moeten hebben, alles herrinnerde me nog aan al die momenten die wij hier beleefd hebben. Ik heb het even aangekeken, ik heb geprobreerd of de verdovende krachten van vodka en bier mij konden doen vergeten, ik heb zelfs tegen al mijn angsten in -en vast ook tegen mijn verbouwingsplannen, want het kostte me een rip uit mijn lijf- een vlucht geboekt in een luchtballon.
"Vliegen maakt je geest leeg, het is beter dan alle drugs die ik ooit geprobeerd heb. Probeer het uit, doe het.¨ Had een man -volgens míj was hij nog aardig nuchter- in een drukke kroeg mij gezegd, toen hij zag dat ik niet van mijn bier leek te genieten en de tranen zich bijna ontzichtbaar over míjn wangen gooidén. "Verdriet, liefde, pijn. Het zijn maar kleine dingen. Emotie en gevoel kun je uitschakelen of doen vergeten. Vertrouw me."
Met een visitekaartje van het bedrijf dat de vluchten regelde was ik de eerste avond de kroeg uitgerolt, en direct de volgende morgen had ik al geregeld dat ik die avond dan zo gaan vliegen. In plaats van doen vergeten verergerde het juist mijn pijnen. Vanuit de hoogte zag ik al ¨ onze" plekjes, en de angst boezemde me alleen nog maar meer emotie in. Had ik die man maar nooit vertrouwd.

Hoewel de eerste keer dat wij samen de boot naar Nederland waren een zelfde soort storm woedde als nu, is dit eigenlijk het eerste wat me niet weer doet verdrinken in haar gemis. Misschien is het dat we vaker met een stralende zon zijn overgestoken of dat ik mijn aandacht meer bij haar had dan bij het weer. Of misschien ben ik simpelweg op, en kan ik eventjes niet meer rouwen.

Als ik om me heen kijk zie ik dat ik de enige op het dek ben. Alle reizigers zijn binnen gaan zitten, schuilend voor de regen, de wind en het zeewater, terwijl ik juist niet anders kan dan ernaar staren. Ik bewonder en verafschuw het geweld van de natuur tegelijkertijd. Als in een trans bestudeer ik het. Ik bewonder het om haar kracht en doorzettingsvermogen. Een windvlaag vergelijk ik in mijn hoofd met strijders, wat me indirect toch weer bij haar brengt, alleen doet het me dit maal geen verdriet, puur omdat zoals ik al eerder zei ik even geen emoties heb. Waarom ik een windvlaag met een strijder vergelijk? Wat er ook gebeurd, wat er ook in haar pad komt -in het geval van een windvlaag kan het een berg, een boom of een boot zijn-, het gaat door. Even verliest zij wel haar kracht, maar probeert het later toch weer op te pakken. Net als de wind, is de zee een strijder. Een strijder die keer op keer weer meegaat met wat er komt, maar uiteindelijk toch het liefst wil rusten. De wind doet met de zee, wat zorgen met een mens doen. Hoe harder en meer wind, hoe dieper de rimpels in het water, en hoe meer zorgen in een mensenleven, hoe meer rimpels in de huid.

Daarnaast verafschuw ik het natuurgeweld, om die zelfde kracht. De zee kan wat een mens niet altijd kan, de rimpels weer gladstrijken. Natuurlijk kan een mens dat ook, maar de zee kan het zonder behulp van botox.