Chapter O3O

GRACE SANDRELLI

Een groot gebouw gleed voorbij langs het autoraam. Met grote ogen bleef ik het volgen totdat het niet meer mogelijk was. Verschillende gedachten spookten nu door mijn hoofd. Ik wou echt weten wat er ging gebeuren en waarom we in godsnaam naar dat grote gebouw aan het rijden waren. De jongens hadden ondertussen nog niks willen lossen. Zelfs Louis hield zijn mond mooi gesloten wanneer Tineke nog eens probeerde.
Uiteindelijk stopte de auto dan toch. Volgens mij was het ergens aan de achterkant van het gebouw ofzo. Al gauw stond iedereen alweer buiten in de sneeuw. De puzzelstukjes begonnen nu wel langzaam op hun plek te vallen.
Een zachte hand sloot zich om mijn vingers heen en trok me voorzichtig meer richting de deur die toegang gaf tot het gebouw. We liepen naar binnen, waar de warmte een welgekomen afwisseling was voor de kou van buiten. Zelfs vanbinnen was alles ongelooflijk groot.
‘Niall, wat doen we hier?’ Ondertussen gleden mijn ogen over zowat alles wat er te zien viel. Ik had wel zo’n vermoeden wat we hier deden, maar ik wou toch een bevestiging van hem zelf horen. Hij grinnikte zachtjes om mijn nieuwsgierigheid.
‘Over enkele uren gaan we hier een concert geven.’ Precies wat ik in mijn gedachten had. Dit was wel heel erg leuk, ik had eigenlijk nog nooit echt zo’n groot concert van hen meegemaakt. Een vrolijke glimlach vormde zich op mijn lippen. Ik voelde hoe Niall me dichter tegen zich aantrok en een kleine kus op mijn wang drukte.
‘Kom op, dan laat ik je dit doolhof eens zien.’ Stelde hij voor. Hij was hier blijkbaar dus al eens eerder geweest. Ik knikte instemmend en samen liepen we weg. De rest van de groep ging ook ieder hun eigen weg. Ze hadden toch nog genoeg tijd voordat het concert ook echt zou gaan beginnen.

‘Wow!’ Mompelde ik toen we op het grote podium stonden. Ik wist wel dat er veel mensen in dit gebouw konden, maar als je al die lege plaatsen zo zag leek het echt reusachtig. Ik begreep niet hoe de jongens dit konden doen. Ik zou gek worden van de zenuwen door de aanwezigheid van zoveel mensen. Te gek voor woorden gewoon.
‘Best groot hé?’ Twee armen sloten zich langs achteren om mijn middel heen. Niall liet zijn kin op mijn schouder rusten en zuchtte zachtjes. Zijn woorden waren het understatement van het jaar. Hij deed net alsof het niets was.
‘Groot? Dit is gewoon reusachtig!’ Wierp ik tegen, nog steeds vol verwondering. Aan zijn zacht gegrinnik kon ik afleiden dat hij mijn verbazing wel amusant vond. Ik legde nu mijn armen over die van hem heen en zo bleven we een tijdje staan.

I am finding out that I was wrong
That I've fallen down
and I can't do this alone
Stay with me, this is what I need
This heart, it beats, beats only for you

Zijn adem streelde langs mijn wang telkens hij een woord in mijn oor fluisterde. Een grote glimlach vormde zich op mijn lippen. Die jongen was gewoonweg veel te lief voor mij. Hij had me inderdaad veel pijn gedaan, maar hij deed zoveel om het weer goed te maken. Het liefst zou ik willen dat hij me nooit meer los zou laten en dat we gewoon zo konden blijven staan.

This was just perfect.

Laat gerust een reactie achter. <3