Chapter O29

GRACE SANDRELLI

Iedereen had wat te eten en we hadden ook een plek om te zitten kunnen vinden. Daarvoor hadden we wel twee tafels tegen elkaar moeten schuiven en nog wat stoelen moeten stelen van andere tafels. Maar onze missie was dan uiteindelijk toch geslaagd. In tegenstelling tot mij en Tineke hadden de jongens echt wel heel erg veel eten. Maar ik was het ondertussen wel gewoon van Niall, het verbaasde me al lang niet meer.
‘Ik snap echt niet hoe jullie zoveel kunnen eten.’ Tineke schudde tijdens het praten ongelovig met haar hoofd. Ik was het dan ook volledig met haar eens. Ze konden gewoon blijven eten zonder ook maar één gram aan te komen. Dat zou ik dus echt niet moeten proberen.
‘Oh, maar dat is heel erg simpel hoor!’ Ik had zo het gevoel dat Louis nu met een hele uitleg zou gaan komen. Dat was wel typisch iets voor hem. Iedereen had zijn aandacht ondertussen op de jongen gevestigd.
‘Kijk, je stopt gewoon het voedsel in je mond, kauwt erop en slikt het dan door..’ Om zijn uitleg nog wat kracht bij te zetten nam hij vervolgens enkele frietjes, stopte die in zijn mond en begon er toen op te kauwen.
‘Et voilà!’ Riep hij vrolijk uit toen hij alles had doorgeslikt. Ik schudde lachend mijn hoofd en zag dat de rest er ook mee moest lachen. Soms kon Louis echt zo’n idioot zijn, en dit was zo één van die momenten. Al zou ik zijn grapjes helemaal niet kunnen missen. Ik was er ondertussen zo gewoon aan geraakt. Zijn grapjes waren gewoonweg een deel van One Direction.
‘Mooie uitleg Lou, misschien moet je wel een boek gaan schrijven. “Eten voor dummy’s” ofzo?’ Liam had een serieuze blik in zijn ogen, al maakte hij natuurlijk een grapje. Hij was echt een professional in het serieus blijven tijdens dit soort situaties.

Na nog een hele reeks grappen en enkele lachbuien was iedereen dan toch klaar met eten. Ik had ondertussen gewoon buikpijn gekregen. Niet door het eten, maar door de grappen die er gemaakt werden. Die waren echt niet goed voor je lachsysteem.
‘Jongens, ik denk dat we nu toch moeten gaan vertrekken..’ Harry had op zijn horloge gekeken en liet zijn arm nu weer zakken. Ik fronste mijn wenkbrauwen en wierp Niall een niet-begrijpende blik toe. Waren we dan zo gehaast om verder te wandelen door de stad? Die zou heus niet gaan weglopen ofzo.
‘Waarom die haast?’ Vroeg ik dan toch uiteindelijk. De vraag leverde me vijf geamuseerde grijnzen op. Aan Tineke te zien had die ook geen idee waar het over ging. Ik wachtte nog steeds op een antwoord van de jongens.
‘Gewoon, we moeten nog ergens heen.’ Antwoordde Zayn uiteindelijk op mijn vraag. Het leek er niet op dat we voor de rest nog meer uitleg gingen krijgen. De jongens schoven hun stoelen achteruit en kwamen overeind. Ik overliep ondertussen alle opties in mijn hoofd, maar kon nergens opkomen. Dat zou dus afwachten gaan worden.
‘Kom je nog?’ Niall had zijn arm naar me uitgestrekt met de bedoeling dat ik zijn hand moest nemen. Ik knikt eventjes en legde toen mijn hand in die van hem. Hij sloot zijn vingers om mijn hand heen en trok me zo overeind. Misschien kon ik aan hem nog ontfutselen wat de plannen waren voor vanavond. Ik kon het tenminste een keer proberen. Samen liepen we naar de uitgang van de McDonald’s.
‘Wil je echt niet vertellen wat we gaan doen?’ Ik had mijn blik op hem gericht en zag dat hij grijnsde. Hij schudde zijn hoofd en keek me toen recht in de ogen aan.

‘Nope, just wait and see.’

Echt zo hard bedankt voor al jullie reacties. Jullie hebben geen idee hoe leuk ik het vind om die te lezen. Ik geef jullie dan ook met plezier weer een hoofdstukje terug. <3