Did you think this was bad? Whait to you see this! 7.2

Ze waren klaar om te gaan. Wat mijn ontgaan was in de vroege ochtend omdat ik in slaap was gevallen was dat ze zich beter hadden voorbereid op de trektocht. Demian zag er nog al angstaanjagend uit met twee grote kapmessen op zijn rug. Ze hadden een soort houders gemaakt om wat wapens in mee te nemen. Jayden had ook een speer schuin over zijn rug hangen en Sloan had riem vol messen. Quirron daarentegen had geprobeerd een soort boog te maken. De pijlen had ze nog van de boog die kapot was gegaan tijdens het gevecht bij de hoorn. Ook die koker had ze op haar rug. Ze namen een pad naar het westen verder het plateau op weg van alle andere tributen. Het pad liep van de rivier af. Het bos werd steeds dichter en toen hield het pad op. Demian pakte een kap mes en ging voor op lopen en baande zich een weg door de dichte bebossing. "Auw!" riep Quirron in eens. een straaltje bloed liep over haar arm na beneden. Een plant met vlijm scherpe bladeren had haar geraakt. De rest keek na haar om. maar ze had al een blad van een andere boom gerukt om die om haar arm te wikkelen. "Niks aan de hand," zei ze en ze vervolgde hun weg.

Ze kwamen steeds langzamer voor uit. Het oerwoud was hier erg dicht en het krioelde hier van de beesten. Genoeg om ze voor een paar weken voedsel te bieden. Maar dat was niet hun doel ze wilde weten waar ze waren of ze nog nuttige dingen tegen kwamen. Alleen het plateau zou over een een aantal kilometers ophouden. Ze waren bijna bij het meest noodwestelijke puntje van de kaart.waar ik op de kaar teen grot zag. Bij het meisje van district negen. Alleen was ze niet op het plateau maar beneden. Onze tributen liepen recht op af. "Kijk!" zei Sloan "daar, ik zie daar iets."
Het was de grot. Ik zag dat dat er in de grot veel leven was. Veel dieren maar of ze gevaarlijk waren geen idee?
Demian ging wat sneller door het bos nu. Hij hakte er stevig op los.
Niet veel later stonden ze voor de eenmens grote ingang van de grot.
"Gaan we binnen kijken?" vroeg Demian. "Ik weet niet of dat wel zo verstandig is," wees Quirron er op. "Quirron, wat ben je toch weer een watje," zei jayden lacherig. "Demain, ik ga wel met je mee. Als het oké is roepen we de meiden wel."
Demian knikte terwijl hij mee lachte. "Wees voorzichtig,"zei Sloan tegen Demian. "Sloan je ben net zo erg als Quirron,"zei hij ook lacherig tegen haar. Hij trok zijn kapmessen uit de houders. "Ik heb wapens." Jayden trok ook zijn speer en samen liepen ze naar de ingang.

Ik hoorde Lexus naar adem happen. Zijn ogen werden groot en staarde naar het scherm. Ik keek naar het scherm. Nee dit kon nietwaar zijn. Dit mocht niet gebeuren zeker niet als de jongens in de grot waren. Ik kon Seneca Crane wel wurgen. Hij en zijn spelmakers. Een aantal meters op mijn scherm sloegen uit om hoog in het rood. Lexus had het als eerst opgemerkt. Daardoor zijn grote ogen. De seismograaf begon grotere bewegingen waar te nemen. Ze bootsen een aardbeving na. "Wow, voelde jij dat ook?" vroeg Quirron. "Wat?" vroeg Sloan. Op dat moment kwam er een hoop kabaal uit de grot. Demian en Jayden stonden er voor. Sloan en Quirron haalde nu ook hun wapens te voorschijn. "Wat is dat?" vroeg Sloan. "Ik weet het niet," zei Quirron. En toen vielen de jongens om door dat er een grote zwem met vleermuizen de grot uit kwam vliegen. De beesten krijste en gilde het uit. De jongens lagen op de grond gedrukt. Ze waren machteloos, als ze op zouden staan. Zouden de vleermuizen ze verwonden. De meiden wilden ze gaan helpen toen de grond begon te schudden en ze geen meter vooruit kwamen omdat de elkaar vast moesten houden om niet om te vallen. "Een aardbeving!"
krijste Sloan. De laatste vleermuis vloog de grot uit en den jongens kwamen maar moeilijk overeind vanwege de aardbeving. Eenmaal staande wilde ze weg bij de ingang van de grot. Sloan schreeuwde: "Demain kijk uit!" Jayden duwde hem weg en ze konden nog op tijd weg komen toen een rotsblok op de plek terecht kwam waar zij eerst waren. "Tanks," zei Demian. Ze lagen nu op de grond en keken hoe de ingang achter hun zich sluiten met rotsblokken. Er kwamen alleen nog meer blokken na beneden veel te dicht bij Demian en Jayden. "Jullie moeten daar weg!"schreeuwde Quirron. Ze krabbelde een beetje verdwaasd weer op hun benen en renden terug naar Quirron en Sloan maar stopte onderweg omdat de grond onder hun voeten begon te splijten. "Rennen!" schreeuwde Sloan naar ze, maar het was te laat. Er was inmiddels een diepe afgrond voor hun neus ontstaan. Met Jayden en Demain aan de ene kant en Quirron en Sloan aan de andere kant. De grond beefde nog steeds.

Ook achter de jongens begon de grond af te brokkelen. Demain en Jayden stonden maar op een klein stukje grond "Jullie moeten springen," zei Quirron. Demain aarzelde geen moment en sprong. Hij had nog ruimte over en sprong zo in Sloans armen die hem op ving. Het kleine plateautje waar de alleen Jayden nu nog op stond leek steeds verder weg te bewegen van de rest. "Jayden je moet nu springen!" schreeuwde Demain na hem. Jayden wist dat het nu gebeuren moest anders zou het niet overleven. Maar hij had niet zo veel plek meer om een aanloop te nemen, maar deed toch zijn best en sprong. Hij leek maar langzaam door de lucht heen te gaan en Quirron stond op bij de rand met uitgestrekte armen om hem op te vangen. Jayden zijn voet kwam op het randje en Quirron pakte zijn hand. maar de grond onder Jayden zijn voeten was te zwak en brak af. waardoor hij naar beneden viel. Quirron had hem aan een hand vast, Jayden schreeuwde. Quiron hing nu over de rand heen met Jayden aan haar hand maar de grond onder haar was onstabiel en brokkelde af. Sloan en Demian konden nog net op tijd haar benen vast pakken toen de richel helemaal instortte en ook Quirron naar beneden viel.
De aardbeving hield aan. Het was voor Sloan en Demian een uiterst moeilijke situatie. "Laat niet los!" gilde Quirron naar boven. "Doen we niet als jij Jayden niet los laat."
"Maar ik kan niet meer," riep Jayden. Nu zagen we pas dat Quirron Jayden aan zijn verkeerde arm was had. De gene die de vorige keer dat hij in en benarde situatie was beland door een mes verwond was. Hij moest nu wel erg veel pijn doen. "Nee, ik laat je niet gaan Jayden dat weiger ik," jammerde Quirron. Ze begon te huilen. "Je moet je zelf optrekken. "Het doet zo'n pijn," zei Jayden. "Jayden je moet,"snauwde ze. Een camera was in de kloof gevlogen om mooie beelden van het drama te kunnen filmen. De mensen van het capitool zouden hier van smullen. Maar ik kookte van binnen. Ook Thorsten en Dueca zaten aan hun schermen gekluisterd, soms werpte ze een blik op ons. Maar er zat geen hoop in, Jayden zou sterven. Dat wisten we allemaal. Ze waren machteloos. Ook hij besefte dat. "Quirron laat me los," zei hij. "Neeee!"schreeuwde. "Het ik of wij beiden, dat laat ik niet gebeuren," zei hij. "Laat los." Jayden had Quirron al los gelaten. Hij had het opgegeven. Maar Quirron hield hem stevig vast. Ze hield het alleen niet. Zijn shirt begon te scheuren. "Nee, nee, nee,"jammerde ze. "Jayden!"en toen schoot hij los. De camera's volgde en of het zo was gerepeteerd viel hij op een vlijmscherpe puntige rots. Die hem in zijn buik doorboorde. Zijn ogen werden groot en het bloed spoot alle kanten op, ook op het beeldscherm. Ik moest er van kokhalzen. Jayden zuchtte ademde nog een keer en klonk er een kanonschot. Jayden was dood.