Chapter O28

GRACE SANDRELLI

We waren net van plan om weer verder te gaan toen er enkele meisjes aan kwamen lopen. Ik kon al raden dat het enkele fans van de jongens waren. Eigenlijk waren we naar mijn mening nog maar weinig fans tegengekomen vandaag. Normaal gezien zouden ze zich in hordes verzamelen als ze wisten dat de jongens ergens heen gingen. Niet dat ik het erg vond dat ze met zo weinig waren, nu moesten we tenminste niet de hele tijd stoppen.
De meisjes vroeg vriendelijk aan de jongens of ze samen met hen op de foto mochten. Dat sloegen ze natuurlijk niet af. Het waren een stuk of vier meisjes en waren nog redelijk rustige types. Dat was eens wat anders dan die hysterische mensen die je soms tegenkwam.
‘Grace, wil jij de foto even nemen?’ Liam keek me vragend aan nadat hij zijn vraag gesteld had. Ik knikte eventjes en kreeg een fotocamera in mijn handen gestopt. Gelukkig was het geen al te ingewikkeld ding.
‘Oké, klaar?’ Vroeg ik voor de zekerheid. Een bevestigend geluid kwam van de groep en ik drukte met mijn vinger op het knopje. Ik nam twee foto’s, voor het geval de eerste mislukt was.
‘Volgens mij is hij wel gelukt.’ Ik gaf de camera terug aan één van de meisjes die direct naar het resultaat ging kijken. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Ze bedankte me vlug voor het maken van de foto, en ook de jongens werden bedankt. Niet veel later liepen de meisjes weer weg.
‘Weet je, eigenlijk zouden wij ook een groepsfoto moeten maken!’ Riep Zayn vrolijk uit. Dat was eigenlijk nog niet zo’n slecht idee. Foto’s waren altijd leuk als herinnering.
‘Hoe wou je dat gaan doen zonder camera?’ Louis stak zijn hand op en haalde iets uit zijn jaszak tevoorschijn.
‘Ik ben overal op voorbereid.’ Zei hij lachend. Hij zette de fotocamera aan die hij uit zijn jas had gehaald en knikte toen.
‘Meneer Horan, zou u de foto even willen maken dan?’ Louis liep naar de man toe die ondertussen ingestemd had en gaf hem de camera. Vlug liep hij terug en ging bij de rest van de groep staan. In enkele seconden was de foto al gemaakt.

Na nog enkele uurtjes rondgehangen te hebben en van alles bezocht te hebben begonnen de meeste onder ons toch honger te krijgen. En onder hen bevond zich dus ook Niall, wat vast geen verrassing was. Ik moest toegeven dat ik zelf ook wel honger begon te krijgen.
‘Kunnen we niet ergens wat gaan eten ofzo?’ Tot mijn verbazing was het Harry die de vraag had gesteld. De rest maakte een instemmend geluid en stopte nu half met lopen. Niall’s vader keek even rond en knikte toen.
‘Dat lijkt me wel een goed idee, er zijn hier vast genoeg mogelijkheden.’ Dat zou haast wel moeten in een stad als Dublin. Er kwamen immers veel toeristen en er woonden ook wel redelijk veel mensen. Het zou een ramp zijn als je nergens wat te eten kon vinden. Of eigenlijk, het vinden kon wel een probleem zijn. Niemand van ons kende de weg hier namelijk.
‘Laten we dan maar iets gaan zoeken.’ Stelde Liam voor. We besloten om naar één van de hoofdwegen te gaan, dat leek ons wel een logische plaats voor een eetgelegenheid. Het duurde niet lang voordat we de juiste weg hadden bereikt. Nu moesten we alleen nog verder zoeken. Mijn ogen gleden langs de gebouwen en de vele winkels. Ze hadden een redelijk oude stijl, maar het zag er nog steeds heel erg mooi uit. Dat maakte deze stad nu net zo speciaal.
Uiteindelijk bleek er toch iemand wat gevonden te hebben.

‘Jongens, ik heb voedsel gevonden.. McDonalds!’