VIII

Chiara Standle:

Duf kijk ik op de klok, de les is nu al zo'n half uur bezig. Verschillende spreuken zijn al langs gekomen, maar het is alsnog erg saai. Al die spreuken zijn van vorige jaren en kan ik dus al. Dan kondigd ze aan dat we de verdwijnspreuk gaan checken. Ook al zo'n makkelijke spreuk.
Het wordt gecheckt op achternaam, dus ik ben ergens aan het eind. Als ik de klas rondkijk zie ik dat Peter erg benauwd kijkt. Met de goede spreuk kijkt hij een beetje banger. Ik krijg het idee dat Peter heel erg slecht is in Verdwijnspreuken, dus besluit ik dat ik hem zo eens een handje zal gaan helpen.
"Peter Pippeling" zegt professor Anderling terwijl ze hem afwachtend aankijkt. Zachtjes wacht ik tot Peter met zijn Toverstok begint te zwaaien. Rustig doe ik mee en zeg de spreuk die erbij hoort. Ik zie dat Peter zijn hoofd afwend, waarschijnlijk omdat hij denkt dat het mislukt is. "Heel goed." zegt professor Anderling.
"Chiara Standle" zegt ze. Ik sta op, kijk heel even na mijn vriendinnen en wil me dan naar professor Anderling kijken, maar bedenk me. Ik draai me om en kijk naar achteren in de klas. Daar zit Peter naast James naar mij te kijken. Opeens kijk ik recht in zijn ogen en draai ik me weer om. Ik richt mijn Toverstok op de fret en zeg: "Evanesco." De fret verdwijnt en ik glimlach. Als ik opkijk zie ik dat professor Anderling ook glimlacht.
Na mij zijn nog een paar andere mensen, maar daarbij let ik niet meer echt op. Het enige waar ik aan kan denken zijn de ogen van Peter.
Zodra de bel gaat wil ik opstaan, maar professor Anderling zegt nog iets over Optrommelspreuken en schrijf dat nog snel even op, voordat ik echt opsta. "Welk vak hebben we nu?" vraag ik aan Claire. "We hebben lunch, slimpie." zegt ze. Ik grinnik, dat ik dat zelf niet had bedacht.
Samen met de anderen loop ik richting de Grote Zaal om te lunchen. Zoveel trek heb ik niet, maar toch kan ik het mezelf toch nog opbrengen een bolletje met kaas op te eten.
Ik merkte niet veel van de rest van de school tijdens de lunch, doordat ik half wakker was en half aan het slapen was. Als mijn vriendinnen me door elkaar schudden om me mee naar de volgende les te nemen, schrik ik zo op dat ik mijn Toverstok trek. Ik slaak een zucht van opluchting als ik zie het mijn vriendinnen maar zijn.
"Welk vak hebben we nu?" vraag ik aan degene die naast me staat. "Oude Runen, met Zwádderich." Ik herken aan de stem dat het Sophie is. Ik snap best waarom ze de nadruk op Zwadderich legt. Wie van Zwadderich wil nou over Oude Runen leren? Waarom wil ik het eigenlijk leren? Ik vind er eigenlijk niets aan.
De deur van het lokaal staat al open als we aankomen. Terwijl ik samen met Alice achterin ga zitten knoop ik een gesprek aan. Misschien kan ik daardoor de tijd doden en het lesuur zonder verveling doorbrengen, al heb ik het idee dat het niet zal gaan werken.

Nog steeds alleen Nox hier ):
Reacties?