007

Nog de hele dag had ik Rebecca gezocht maar ik kon ze nergens vinden. ’s Middags had ik besloten om in plaats van helemaal in de kantine alleen te gaan zitten en te worden gepest gewoon op het toilet te zitten en Becca proberen te bellen. Dit zonder succes. Becca nam niet op en ik kon ook geen hele lunchpauze daar blijven zitten of ze zouden me ermee pesten dat ik zolang op het toilet zat.
De dag sleepte zich letterlijk voort zonder Rebecca. Normaal gezien had ik vrijdag toch een paar lesuren samen les met haar en konden we dus ook naast elkaar zitten. Maar nu zat ik gewoon de hele dag alleen. Qua opmerkingen was het zoals elke andere dag. Af en toe kreeg ik een opmerking van Sarah, het populairste meisje van school, naar mijn hoofd gegooid. En soms lachten ook de jongens toen ik ze voorbijliep. Maar doordat Rebecca hier niet was, was het dus erger om ze gewoon te negeren. Met andere woorden was dit dus werkelijk één van de ergste dagen in mijn leven.
Ik was dan ook blij toen de laatste bel ging en ik naar huis kon.

Eenmaal thuisgekomen en me boven geïnstalleerd te zijn probeerde ik nog eens naar Becca te bellen, nog steeds zonder succes. Ik zóu naar haar thuis kunnen bellen, maar als haar moeder of vader dan opnam en niets wist van Rebecca’s afwezigheid op school zat ik ook met een groot probleem. Dus besloot ik gewoon om niets te doen en al aan mijn huiswerk te beginnen. Misschien kon ik dan morgen nog eens naar het winkelcentrum.

Na een halfuurtje was ik al klaar met mijn huiswerk. Ik werkte altijd zeer snel. Daar kon ik niks aan doen, zo was ik gewoon. Doordat Rebecca niet kwam zat ik dan ook met een overschot aan tijd en besloot deze in te vullen met verder te werken aan mijn tekening van Rebecca.
Ik zat zo ver met mijn gedachten dat ik zelfs mijn moeder niet had horen binnenkomen. Pas toen ze zachtjes op mijn deur klopte en vroeg of ze binnen mocht had ik door dat ik gewoon een dik heel uur naar mijn tekening had zitten staren. Ik had er maar weinig aan bijgemaakt. Juist de schaduw had ik voor de helft gedaan. Ik riep naar mijn moeder dat ze binnen mocht komen en bijna onmiddellijk daarna ging de deur open.
‘Hey lieverd.’ Ze keek even rond. ‘Is Rebecca hier niet?’
‘Dag mam. En nee, ik weet niet waar ze is. Ze was vandaag ook al niet op school en ik kon haar niet bereiken op haar mobiel.’ Ik zag mijn moeder een scheef gezicht trekken en kon haar gedachten al bijna raden. ‘Nee mam, ik weet zeker dat ze niet gespijbeld heeft! Becca zou nooit zoiets doen. Misschien is ze ziek en slaapt ze gewoon al de hele dag.’ Verdedigde ik snel Becca.