#105.

Ik bleef voor de lege stoel staan en aarzelde nog een vijftal seconden voordat ik plaatsnam. Nu dat ik hem van erg dichtbij zag, merkte ik dat deze jongen niet echt meer een jongen was. Naar mijn oordeel was hij ongetwijfeld ouder dan mij. Hoeveel ouder durfde ik niet te zeggen, maar ik schatte een jaar of vier. Verder zag hij er wel behoorlijk uit, misschien een tikkeltje slordig naar de kreuken in zijn hemd te zien, maar gaf hij een verzorgde uitdrukking. Ik wist dat die beide opmerkingen elkaar tegenspraken, maar het was zo. Ik had nog nooit eerder iemand gezien die erin slaagde deftig over te komen ondanks een zo’n hemd.
“Mijn naam is Jens”, hij stak zijn hand naar me uit boven tafel. “Chaya”, ik liet zijn hand langzaam los. Hij had best wel een aangename stem. Ze klonk ruig, maar het tegelijkertijd ook wel iets zachts. Ik betrapte mezelf erop dat ook dat onlogisch klonk.
“Je zult het met mij moeten doen, het zit hier overvol.” Ik knikte ter bevestiging.
“Hoe komt het dat je hier alleen zit?” vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Het drong meteen door dat het misschien wat onbeleefd overkwam, maar daar probeerde ik me niets van aan te trekken. Ik was gewoon nieuwsgierig. Hij maakte een diepe zucht. Goed, had ik hem meteen een rake vraag gesteld.
“Ik had afgesproken met iemand, maar die is niet komen opdagen.” Ondertussen kwam een andere bediende hem zijn eten brengen. Een groot bord met biefstuk saignant, frieten en verschillende groenten werd voor hem neergeplaatst. Zijn gezicht lichtte bijna onmerkbaar op toen hij mij zag. “Dus toch nog”, mompelde hij tevreden. “Geef mij maar hetzelfde”, riep ik hem toe, zijn woorden negerend.
“Het is zo dat ik afgesproken had met mijn vriendin,” vervolgde hij toen de man terug wegliep, “maar blijkbaar laat ze me weeral eens zitten voor iets dat veel belangrijker is.”
“Het spijt me, sorry. Wat jammer voor je. Als ik haar was geweest dan had ik op z’n minst iets laten weten op voorhand. Ik bedoel, nu zit je hier ook maar.” Jens’ mondhoeken krulden fijntjes omhoog bij het horen van mijn verontschuldiging die nogal onhandig en grappig overkwam. Ik had oprecht medelijden met hem. Sommige mensen denken alleen maar aan zichzelf en houden ervan met andermans gevoelens te spelen.
“Ah, ik heb er ander gezelschap voor in de plaats gekregen.” Ik begon spontaan te blozen, wat typisch iets voor mij was in dit soort situaties. “Alleen ga ik jou niet ten huwelijk vragen”, voegde hij eraan toe. Mijn mond viel open van verbazing.
“Meen je dat nu?” flapte ik eruit. “Je ging haar hier ten huwelijk vragen? In een overvolle zaal!” Hij knikte. “Ze verwijt me altijd dat ik niet genoeg voor me opkom en angst heb om mijn mening te uiten, dus dacht ik dat ik haar hiermee wel van het tegendeel kon overtuigen. Dit leek me een ideale manier om mijn liefde voor haar uit te drukken. Ze zou verwachten dat ik het haar zou vragen op een moment waar slechts wij twee aanwezig zijn, maar ik wou haar hiermee verbazen.”
Ik voelde een traan opwellen in mijn ooghoek en ik moest even slikken. Zo’n dingen konden me in een emotionele bui laten komen. Het was zo dapper dat Jens dit ook maar van plan was om te doen, ondanks zijn angst en dan laat zijn vriendin hem stikken hier. Het moet voor hem zo’n teleurstelling zijn.
“Dat is erg moedig van je, zo het lef hebben om dit in een zaal zoals deze te doen”, antwoorde ik. Eigenlijk wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik wilde hem enerzijds troosten, maar aan de andere kant wou ik ook niet te overdreven overkomen. Ik kende hem zo goed als niet.
“Trouwens, je zou me ook kunnen vertellen hoe het komt dat jij hier alleen bent? Jij kwam hier duidelijk alleen en het ziet er niet naar uit dat je afgesproken had met iemand.” Hij had daar eigenlijk wel een punt, we waren hier beide alleen, alleen was het mijn bedoeling om alleen te zijn. Ik wist niet goed wat ik hem moest zeggen.