004

Zoals veel avonden zaten we gewoon uren te praten maar soms viel er ook een stilte van een kwartier. In andere gesprekken zou dit misschien onaangenaam zijn maar wij vonden het juist leuk om eventjes stil te zijn en gewoon na te denken.
Terwijl zij nog steeds mijn tekeningen aan het keuren was en ik mijn wiskundesommen aan het afmaken was hoorde ik een sleutel het slot van de voordeur omdraaien.
‘Lily?’ hoorde ik mijn moeder naar boven roepen.
‘Boven mam!’ riep ik terug.
‘Is Becca er?’ riep ze.
Ik zuchtte, rolde met mijn ogen naar Becca en stond op van mijn bed. Ik deed mijn deur open, ging op de overloop van de trap staan en keek naar het vrolijke gezicht van mijn moeder. ‘Altijd mam. Altijd behalve dinsdag.’ Liet ik haar voor de zoveelste keer weten.
Ze lachte eventjes. ‘Oké dan. Blijft ze eten?’ vroeg ze.
‘Hey, Becca.!’ Riep ik richting mijn kamer en ik kreeg een ‘Ja’ als antwoord. ‘Blijf je eten?’
Ik hoorde de lach in haar stem en kon hem zo voor me op haar gezicht zien. ‘Nee.’
‘Nee’ zei ik tegen mijn moeder. Ze knikte enkel en liep naar de keuken.
Ik liep terug naar mijn kamer en borg mijn wiskundeboeken op.
‘Dus.. Lily. Wat gaan we nog doen? We hebben zo ongeveer nog een drie kwartier voor ik naar huis moet.’ Zei Becca wijzend op de klok.
‘Euhm..’ zei ik aarzelend, ‘ ik loop eigenlijk al een tijdje met een idee rond maar ik weet niet of je het leuk zal vinden.’
‘Wat voor idee?’ Zei Becca. En ik kon zo haar gedachtenstroom volgen. Eieren op de populaire kids hun huizen gooien, hun brievenbus vol met aarde steken, hun bomen volhangen met wc-papier, enzovoort..
‘Nee Becca! Niets ergs!’ en ik zag de teleurstelling op haar gezicht. ‘Ik zou je graag tekenen. Eens iets anders dan zo’n abstracte dingen proberen. Ik wil een portret van je maken.’ Zei ik aarzelend. En ik zag terwijl ik praatte dat de teleurstelling op haar gezicht plaats maakte voor een glimlach.
‘JA! JA! JA!’ riep ze, ‘Ik dacht dat je het nóóit zou vragen!’ Zei ze met nadruk op nooit. Ik had deze reactie helemaal niet verwacht. Ik verwachtte eerder dat ze er eerst helemaal tegen zou zijn, er over zou nadenken en misschien, héél misschien uiteindelijk zou toegeven en mij haar laten tekenen. Maar dít had ik nooit verwacht. En ik zag dan ook dat mijn ontstelde blik verwarring op haar gezichtsuitdrukking creëerde, en ik toverde snel een lach tevoorschijn.
‘Echt?’ Zei ik lachend.
‘Ja!’ Riep Becca terug en ze rekte de ‘a’ wat langer uit.
‘Oké dan. Maar je moet wel weten dat ik nog nooit van iemand een portret getekend heb!’ Lachte ik en ik liep naar mijn nachtkastje waar mijn tekenblok en alle andere tekenspullen lagen. Ik keek op de klok en zag dat we nog een half uur hadden. Het zou krap worden, maar misschien kon ik nog net de beginlijnen op mijn blad tekenen. Ik liep naar Becca toe, pakte haar hand vast en ze liet zich gewillig meesleuren naar mijn bed. Daar installeerde ze zich tegen de muur en liet zich met een glimlach hangen.
Ikzelf liep naar mijn bureaustoel, en keek naar Rebecca met ingespannen blik. Ik probeerde in mijn hoofd de beste positie voor haar te kiezen zodat het licht juist perfect zou invallen.
‘Oké Becca, draai je hoofd een héél klein beetje naar links –ja, zo, en zet je ietsje rechter. Ja! Perfect! Oké, Becca. Luister naar me! Blijf zo zitten. Ander verpest je de hele tekening.’ Zei ik met een toon alsof ik tegen een driejarige praatte. Dit ontging ook Rebecca niet.
‘Nou ja, ik ben geen vierjarige hoor!’ zei ze ontsteld maar nog steeds in dezelfde positie.
‘Wel, ik dacht eerder aan een driejarige.’ Zei ik lachend en begon te tekenen.

--Note; Een reactie/kudo duurt maar heel eventjes :a