003

Ik sloeg mijn wiskundeboek open en begon aan mijn sommen. Ik moest eerlijk toegeven dat ik heel graag wiskunde deed. Het oplossen van een immens moeilijke som, of een vraagstuk of definitie onder de knie krijgen. Het intrigeerde me. Maar het was niet mijn favoriete vak. Dat was namelijk filosofie. Een keuzevak, en –denk ik- de beste keuze die ik in mijn leven al gemaakt had. Ik had filosofie, naar mijn spijt, maar twee uur per week. En elke week verheugde ik me ook op die twee uurtjes. Ze vlogen dan ook altijd supersnel om.
Ik concentreerde me terug op mijn wiskunde.

Ik zat zo’n 5 minuten op een moeilijke som te staren toen de bel ging. Snel sprong ik van het bed en liep de trap af richting de voordeur. Ik trok ze zo snel open dat het ruitje bovenaan de deur trilde en omhelsde het meisje in de deuropening.
‘Oeps,’ lachte ik terwijl ik naar het ruitje wees. ‘kom binnen, my love.’ Rebecca lachte en liep snel naar binnen. Het was begin maart en het was dus nog steeds heel erg koud.
Ze schudde haar jas van haar schouders en liep rechtstreeks naar boven. Snel hing ik de jas aan onze kapstok in de gang en liep achter haar aan. Ik kwam aan op mijn kamer en zag dat ze –zoals altijd- de tekeningen op mijn muur aan het bekijken was.
‘Deze is nieuw.’ Zei ze, wijzend naar een tekening rechtsboven.
‘Ja, gisterenavond afgemaakt. Toen ik eraan begon een week geleden had ik je al een stukje getoond.’ Zei ik afwezig.
‘Oh ja, ook waar. Helemaal vergeten.’ Ze zweeg even. ‘Ik vind hem mooi, speciaal. Ik hou ervan als je zo’n abstracte dingen tekent.’
Ik staarde naar haar lange zwarte haren en wenste even dat ik hetzelfde haar had.
‘Ja, het moet euhm, eigenlijk een leger voorstellen. Volgens mij toch. Maar ja, iedereen ziet er iets anders in.’ Zei ik nog steeds afwezig. Ze draaide zich om en ging op mijn bed zitten.
‘So, how’s life?’ vroeg ze stilletjes. Ze vroeg dit elke dag, en elke dag was mijn antwoord hetzelfde.
‘Same as always. Saai, eenzaam –apart van jou dan- en zenuwslopend.’ Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. We wisten allebei dat deze vals was.