002

De populaire kids –zucht- bestonden uit een groepje van 9 personen. Nu ja, eigenlijk twee groepjes. De meisjes en de jongens. Maar doordat het populairste meisje en de populairste jongen daten lopen de twee groepen bijna altijd bij elkaar.
De populaire kids waren eigenlijk populair om niets. Oké, ze waren mooi en hadden geld. Maar er was zoveel meer in een mens dat speciaal was. En ik dacht dat niemand van de populaire kids dat speciale hadden. Nu ja, misschien één iemand wel. Niall, noemde hij. Hij was de enige die niet luidruchtig was en zich een beetje afgezonderd van de rest liep. Maar hij liep wel nog altijd bij het groepje.
Ik had hem nog bijna nooit horen praten. Spijtig eigenlijk. Ik oordeelde nooit over iemand die ik niet ken, maar volgens mij zat er écht wel iets filosofisch in die jongen.. Nu ja, ik kon ook verkeerd denken. Maar meestal zat ik wel goed met mijn intuïtie.
Dus ja, Niall.. Hij hield zich écht bijna altijd apart van het groepje. Soms zag ik hem wel met een glinstering in de ogen naar zijn beste vriend, Sean, kijken. Volgens mij liep hij enkel bij dat groepje nietsnutten voor Sean.
De paar keren dat ik Niall hoorde praten was met Sean. En eigenlijk gezien waren het héél diepe gesprekken dat ze hadden. Wel ja, toch de stukken die ik kon verstaan.

Ik kwam thuis aan en liep direct naar boven. Rebecca ging zo komen. Dat meisje betekende echt alles voor me. Ze had bijna al haar vriendinnen laten vallen –of eigenlijk hadden zij háár laten vallen- voor mij en het kon haar zelfs niets schelen. Dàt noemde ik nu eens echte vriendschap.
Elke dag na school kwam Rebecca bij me langs. Behalve dinsdag, dan moest ze naar de muziekschool en dat waren ook meteen de langste avonden.
Ik liep rechtstreeks naar mijn bed en ging erop liggen. Ik pakte men schooltas en nam mijn boeken voor mijn huiswerk eruit. Dit was een dagelijks ritueel. Thuiskomen, naar boven gaan, op bed gaan liggen, huiswerk voor de volgende dag/dagen maken, wachten op Becca, uren met Becca praten, tekenen, eten, meer tekenen en uiteindelijk slapen. Dit ging elke dag zo. Behalve dinsdag, dan viel het deel met Rebecca weg en tekende ik gewoon uren na elkaar door.
Van sociale websites moest ik niets hebben. Facebook, Twitter, Hyves, en al die anders onzin. Daar snapte ik toch het nut niet van. Een mobieltje had ik wel. Gewoon om praktische redenen. Het was niet zo dat ik heel de dag door sms’te en/of belde. Nee, alleen hoogstnoodzakelijk gebruikte ik hem.