Masked || O17

Het was zo licht dat het leek alsof het donker was zodat ik eigenlijk niet meer wist of het nu licht of donker was. Heel raar, maar blijkbaar wel mogelijk. Ik wist wat me nu te wachten stond. Ik zou hém weer zien, ook al weet ik niet wij hij is. Volgens hem is hij mijn vijand maar wat heb ik hem in hemelsnaam misdaan? ‘Niets.’ Ik sprong weer een meter in de lucht, ook al wist ik dat hij eraan ging komen. Ik keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam en zag hem daar staan, helemaal in het zwart. Of was het nu in het wit? Ik weet het niet meer. Hier kan ik gewoon niet helder nadenken en blijkbaar ook niet meer goed zien. ‘Waarom blijf je dan steeds opdagen?’ Siste ik naar hem. Hij haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Op een dag kom je er zelf wel achter. In die tijd..’ Hij stopte in het midden van zijn zin maar ik wist goed genoeg wat hij wilde zeggen. In die tijd zal hij blijven opduiken. Elke keer terug opnieuw. Ik bleef hem aankijken. Waarom komt hij me zo bekent voor? Ik heb nog nooit iemand ontmoet met zo’n felblauwe ogen maar toch ken ik die van ergens. ‘Wat staar je nu zo?’ Weer schrok ik van zijn stem. Ik schudde snel mijn hoofd toen ik besefte dat ik inderdaad aan het staren was. ‘Gaat je niets aan.’ Beet ik hem toe. Hij haalde zijn schouders op en zette en stap meer naar mij toe maar nog steeds kon ik niets van hem zien, buiten zijn ogen. Die felblauwe ogen. ‘Ik weet het toch al.’ Ik keek hem niet begrijpend aan. Hoe kan hij nu weten wat ik denk als ik het hem niet gezegd heb. ‘Ik hoor het. Alles wat je denkt, wordt hier uitgesproken.’ Nu kreeg ik zijn tanden te zien. Net zo wit als alles om me heen. Ik ken die lach echt van ergens. Ik hoorde hem grinniken en keek hem kwaad aan. ‘Als je vandaag weer komt vragen of je mijn vriend of mijn vijand bent, het antwoord is nog steeds hetzelfde als de vorige keer.’ Siste ik naar hem. Hij knikte. ‘Daar kwam ik onder andere voor.’ Hij zweeg even. ‘Waar kom je dan nog voor?’ Ik krijg het van zijn mysterieus gedrag. Dat hij nu eens onmiddellijk zegt wat hij te zeggen heeft. Weer grinnikte hij. ‘Ik kom je zeggen dat Hailey Johnson oud genoeg is om zelf haar keuzes te maken. Laat haar die dan ook maken. Ze heeft jou daarvoor niet nodig!’ Wacht. Huh? Hoe kent hij Hailey? ‘Ik weet alles, vijand.’ Nadat hij dat gezegd had, zette hij weer een paar stappen naar achter en verdween in het licht.


Do you like? Zou ik misschien mogen vragen dat jullie voor dit verhaal wat reclamen maken? Gewoon aan mensen die graag fantasy lezen. ;p Ik zou dat heel leuk vinden. <3