What must I do? ~2~

Als ik de volgende dag de klas binnen loop, zie ik dat iedereen me aanstaart. Niet gek eigenlijk, het is nu nog erger dan eerst. Mijn andere oog is nu ook blauw, ik heb nog meer blauwe plekken op mijn armen en benen, en ik heb een bloedlip gehad, dus die is nu helemaal dik. Ik probeer het maar zoveel mogelijk te negeren en ga op mijn plaats zitten en doe alsof er niks aan de hand is. Gelukkig vragen de leraren en de rest van de klas er niks over, want ik heb echt geen zin om weer een smoes te gaan verzinnen.

Veerle, Evie en ik staan bij de fietsen nog even te kletsen over hoe saai de dag wel niet was, dat we veel te veel huiswerk hebben, dat de leraren weer eens belachelijk kinderachtig deden en zo’n dingen allemaal. “Veerle, kunnen we misschien even naar jou huis gaan?” vraag ik. “Ik uhh ik moet jullie iets vertellen” zeg ik als ik hun vragende blikken zie. “Natuurlijk kan dat” hoor ik Veerle bezorgd zeggen. Ze hebben dus al in de gaten dat er iets is, anders zou Veerle het niet op zo’n bezorgde toon zeggen.

“Oke , wat is er aan de hand” zegt Evie als ze de deur van Veerle’s kamer dicht doet. Ik ga op Veerle’s bed zitten, Evie en Veerle volgen mijn voorbeeld. “Ik……ik” verder kom ik niet, want ik begin te huilen. Veerle en Evie kijken elkaar verbaast aan, alsof ze van elkaar willen weten of een van hen weet waarom ik zo huil. “Ik…. Ik wil niet….. het is……. Maar”. Ik kom niet meer uit mijn woorden, ik ben helemaal in de war. “Huil eerst maar eens even uit. Als je uitgehuild bent, vertel je maar eens even rustig wat er aan de hand is” sust Veerle me. “Het…. Het gaat alweer” zeg ik, en veeg mijn tranen weg met de zakdoek die ik net van Veerle kreeg. “Ik had dit al veel eerder moeten zeggen, maar ik kon het steeds niet. Maar ik kan er nu niet meer tegen, ik moet het jullie vertellen, er moet gewoon iets aan worden gedaan, ik kan zo niet verder leven” Ik voel de tranen alweer komen, maar ik kan ze nog net bedwingen.