Chapter O26

NIALL HORAN

Toen ik haar had verteld dat we naar Dublin zouden gaan, was ze helemaal verkocht. Het zou ook erg dom zijn om zo’n kans te laten liggen. Dublin was een geweldige stad en er viel dan ook nog eens veel te doen. Wat ze echter niet wist was dat we er vanavond ook nog een concert zouden moeten doen. Maar daar zou ze dan wel achter komen. Eigenlijk was het de grootste reden waarom alle jongens zich nu in Ierland bevonden. En het was natuurlijk ook gewoon leuk om ze allemaal weer eens terug te zien na de tour.
We hadden ons met z’n allen in een busje gepropt, wat overigens maar net paste. Naast me zat Grace die door het raam naar buiten aan het kijken was. Langs de andere kant had Zayn plaatsgenomen. Tegenover me zaten Louis en Tineke naast elkaar. Kennelijk hadden ze het wel naar hun zin aangezien ze de hele tijd aan het lachen waren met elkaar. Harry was te druk bezig met zijn gsm om er zich iets van aan te trekken. En dan had je Liam nog. Hij had het helemaal niet erg gevonden om helemaal van voren plaats te nemen naast mijn vader. Ze konden het toch best goed vinden en waren nu over iets aan het praten.
Ik draaide mijn hoofd een beetje zodat ik naar Grace kon kijken. Het leek erop dat ze nogal in gedachten verzonken was. Een liefdevolle glimlach vormde zich op mijn lippen. In mijn ogen zag ze er gewoon perfect uit. Ik boog naar haar toe en bracht mijn lippen naar haar oor.
‘Ik hou van je.’ Fluisterde ik zachtjes.
Na die woorden plaatste ik mijn lippen op haar kaak en kuste haar huid daar zachtjes. Ik trok mijn hoofd weer terug en ging weer gewoon rechtzitten. Ik kon nog net zien hoe haar mondhoeken omhoog krulden in een perfecte glimlach. Dat was het resultaat dat ik probeerde te bereiken. Niets deed me beter voelen dan die glimlach op haar gezicht. Het was een bevestiging voor mij dat ze zich gelukkig voelde. En dat was het belangrijkste.
Mijn ogen schoten omlaag toen ik haar vingers zachtjes over mijn hand voelde glijden. Ik reageerde onmiddellijk door mijn vingers door die van haar te vlechten. Haar hand voelde lekker warm aan en paste precies in die van mij. Toen ik mijn ogen over haar gezicht liet glijden keek ze me glimlachend aan. Weer diezelfde, mooie glimlach.
‘Ik hou ook van jou.’
Ondanks dat er geen geluid uit haar mond kwam, kon ik perfect ontcijferen wat ze zei. Ze deed dit waarschijnlijk zodat de rest er zich niet mee ging bemoeien. En ergens was ik haar daar wel dankbaar voor. Het was nu mijn beurt om een vrolijke glimlach tevoorschijn te toveren. Voor het verdere verloop van de rit liet ik haar hand gewoon niet meer los. Zij probeerde ook niet om die van haar weg te trekken.
‘We zijn er bijna jongens!’
De enthousiaste stem van mijn vader klonk door de auto en Liam knikte nog een keer bevestigend. Iedereen ontwaakte uit de stilte die er voorheen geweest was en ging bijna direct rechtop zitten. Ik keek ook automatisch door het raam naar buiten. Er stonden inderdaad enkele borden die aangaven dat Dublin nog maar enkele kilometers ver was.
‘Eindelijk, mijn benen hebben echt beweging nodig.’ Klaagde Harry.
Zayn probeerde ondertussen ook zijn benen te strekken, maar dat wou niet echt lukken. Met een pijnlijk gezicht trok hij ze weer terug en bleef dan zo gewoon zitten. Tineke had het zich echter slim bekeken en had haar benen over Louis’ schoot gelegd. Ik had eigenlijk nergens last van, ik zat best wel lekker. Naarmate we Dublin naderden nam mijn enthousiasme ook toe. Ik had er echt zin in om een hele dag daar rond te hangen. En dan zeker ook nog het concert van vanavond.

Dublin, here I come!