Chapter O25

GRACE SANDRELLI

Ik opende langzaam mijn ogen toen ik hoorde dat iemand mijn kamer binnen kwam lopen. Het was mijn moeder met de telefoon in haar handen. Welke idioot was nu zo slim om zo vroeg in de morgen mensen wakker te gaan bellen? Het was wel duidelijk dat die persoon het op mijn gemunt had aangezien ik de telefoon toegestopt kreeg. Mijn moeder verliet de kamer weer en met een zucht begon ik aan het gesprek.
‘Hallo, met Grace.’ Mompelde ik slaperig.
‘Good morning! Eindelijk heb ik je dan toch te pakken. Waarvoor heb jij eigenlijk een gsm, voor de sier?’
Het was niet moeilijk om erachter te komen van wie die vrolijke stem was. Overal zou ik Niall’s stem herkennen. Ik was dan ook bereid om mijn woorden over één of andere idioot direct terug in te slikken. Op mijn voorhoofd was echter wel een frons af te lezen toen hij over mijn gsm begon.
‘Hoe bedoel je..?’ Ik viste het ding onder mijn kussen vandaan en zag al wat hij bedoelde. ‘Laat maar, ik zie het al..’ Voegde ik er nog vlug aan toe.
Hij grinnikte zachtjes en hield het toen even stil. Uit gewoonte wist ik wel dat het niet lang ging duren voordat hij ging vertellen wat er aan de hand was. Net alsof hij mijn gedachten hoorde begon hij dan ook weer te praten.
‘Goed, in ieder geval wil ik dat je over een uurtje thuis klaar staat.’
‘En krijg ik ook nog de reden te horen?’
Ik was iemand die altijd wel graag wou weten wat de bedoeling was of waar we heen gingen. En dat wist hij normaal gezien ook. Het kon natuurlijk ook zijn dat hij dit deed om me te plagen, wat ik best wel van hem zou kunnen verwachten. Ik wachtte nog steeds op een antwoord.
‘Nee, dat zul je vanzelf wel zien. Doe nu maar gewoon wat ik zeg.’ Was zijn antwoord.
Ik knikte even, maar dat kon hij natuurlijk niet zien.
‘Oké dan..’
Een lichte aarzeling was nog steeds in mijn stem te horen. Hij trok er zich echter niets van aan en na nog enkele vrolijke woorden hing hij weer op. Goed, ik wist dus wat me te doen stond.

Exact één uur later zat ik in de woonkamer te wachten. Het vreemde was dat ik niet eens wist daarop ik precies aan het wachten was. Het enige wat ik wist, was dat Niall nu ongeveer zou moeten komen. En als hij dat deed zou ik hem direct vragen wat de bedoeling was. Hopelijk zou hij dan wel een duidelijk antwoord gaan geven.
Ik hoorde de bel gaan en mijn moeder liep al naar de deur om die te gaan openen. Het duurde niet lang voordat een jongen de woonkamer binnen kwam lopen. Een vrolijke glimlach stond op zijn gezicht en het zag er niet naar uit dat die snel zou gaan verdwijnen. Ik stond op uit de zetel en liep naar hem toe.
‘Ga je me nu nog vertellen wat er aan de hand is?’
‘Ook hallo.’ Zei hij lachend.
Hij zette een stap naar me toe en drukte zijn lippen vervolgens even zachtjes op die van mij. Ik voelde de vlinders weer hevig opvliegen in mijn buik. Hij trok zijn hoofd weer terug en keek me glimlachend aan.
‘Aangezien je anders toch de hele tijd aan mijn hoofd blijft zeuren kan ik het maar beter zeggen..’
Hij wachtte nog even, overduidelijk om me nog een laatste keer te irriteren.

‘We gaan met z’n allen naar Dublin.’