2.
|Hayley Rose Henrard
Ik versnelde mijn pas,binnen exact 10 minuten werd ik verwacht op het bureau van de hoteldirecteur. Ik voelde een koude druppel op mijn hand, keek omhoog en zag de lucht grijs worden. Ze hadden regen voorspeld, had ik gisterenavond op het weerbericht gezien. Nog geen 5 minuten later begon het te gieten, ik haastte me het hotel binnen, dat ik ondertussen al bereikt had. Ik ging door naar de balie en begroette iedereen. Suzie,de receptioniste, verwees me direct door naar het kantoor van de directeur. Ik knikte lichtjes en liep met gebogen hoofd de gang, waar het kantoor van de directeur zich bevindt, in. Daar zat Leila,de andere schoonmaakster, al op me te wachten om samen naar binnen te gaan. Leila klopte zachtjes op de deur en we hoorden een gemompel, waaruit we opmaakten dat we naar binnen mochten. Juan, de directeur, keek ons doordringend aan en sloeg dan zijn ogen naar beneden. “Ga zitten,meisjes!” Zei hij, het niet echt een vriendelijke toon, maar kwaad al helemaal niet, eerder op een neutrale,saaie toon. “We krijgen deze week niet alleen een modejournaliste, die overigens bekend is over de hele wereld, op bezoek, maar ook de jongens van One Direction zullen gedurende één week onze gasten zijn. En ik verwacht van jullie dat de kamers,waar zij zullen verblijven, schoon zijn. Je moet van de vloer kunnen eten. Begrepen?” Beiden keken we hem aan en knikten. “Oke, dan kunnen jullie nu gaan!” Ik schoof mijn stoel wat naar achter en zag dat Leila hetzelfde deed. Tegelijk stonden we op en liepen richting de deur. Ik zei Leila nog even gedag en liep toen verder door naar de personeelsruimte, ik moest immers mijn schoonmaakspullen nog halen en me omkleden. Als ik daarvan terug was, rende ik door naar de tweede verdieping om de kamers te kuisen. Onderweg kwam ik Leila tegen, die al druk bezig was met het kuisen van de gangen. Ze glimlachtte even kort en ging daarna weer aan het werk.
230 stond er in gouden cijfers gegraveerd op de deur van de kamer die ik moest kuisen en waar ook de jongens van One Direction gingen verblijven. Ik begon al snel met het stof af te doen, te stofzuigen , ramen te kuisen,….Na een uur was ik klaar met de kamer en was het ook bijna middag. Ik liep door de gangen en zag daar Leila, op de schoot van haar vriendje, al zoenend op een bankje in de gang zitten. Ik liep hen straal voorbij, ik wou al dat kleffe gedoe niet zien. Stiekem was ik wel jaloers op hun, ze waren al meer dan 2 jaar samen en waren echt té schattig samen. Tegenover haar voelde ik me echt lelijk, zij had prachtige groene ogen en ravenzwart haar, ik daarentegen had belachelijk lelijke blauwe ogen en met mijn ros haar was ik ook niet echt tevreden. Ik liep verder naar de personeelsruimte, haalde mijn lunchpakket uit het kastje en begon aan mijn broodje kaas-hesp.
Nog drie uur had ik kamers gekuist, gangen gedweild en bedden opgemaakt. Maar nu was het tijd om naar huis te gaan, ik haatte naar huis gaan. Mijn ouders hebben beiden geen werk en ik word soms echt ellendig van hun luie gedoe. Ik nam mijn fiets uit de fietsenstalling en reed richting huis. Toen ik thuis aankwam, plaatste ik mijn fiets in het schuurtje, achteraan in de tuin en ging langs de keukendeur het huis binnen. Eenmaal binnen zag ik zowel mijn mama als mijn papa in de zetel liggen slapen en ,zoals gewoonlijk, was er geen avondeten. Ik smeet mijn geld, dat ik die dag verdiend had, op de keukentafel neer en liep via e té steile trap door naar mijn kamer, waar ik na enige tijd te hebben zitten piekeren in slaap viel met mijn gedachten op morgen gericht, dan zou ik One Direction ontmoeten.
Het is nu nog saai, maar daar komt nog verandering in, eenmaal ik echt in het verhaal zit. Moeten de hoofdstukken korter, of is het goed zo?Tips zijn ook altijd welkom! Reactie’s en kudo’s zijn altijd welkom! <33
Reageer (2)
ik vind het goed zo, en saai vind ik hetal ook niet.je schrijft op een leuk manier, dus doe maar snel verder (:
1 decennium geleden<33333333333333333333333333
1 decennium geleden