3.3

Om iets voor half 11 staan we voor de zijingang. Ik wip van mijn ene been op mijn andere. ‘Bill doe eens rustig,’ grijnst Tom en legt zijn hand op mijn schouder. Milou verschijnt om de hoek. Ik stap uit de schaduw, waar we instonden en omhels haar. Ze glimlacht breed. ‘Kom, dan lopen we naar achteren en kunnen jullie je klaar maken.’ Ze loopt langs het hek op een snelle pas. Gewillig volgen we haar. Het ziet er al aardig druk uit. ‘Hoeveel mensen zijn er ongeveer?’ vraag ik. Een glimlach verschijnt op Milou haar gezicht. ‘Meer dan 1000 als het goed is.’ Ik wist dat Milou veel vrienden had, maar dit is wel erg veel.
Milou laat haar pasje zien aan de bewaker die bij de deur staat en laat ons door. ‘Die bewakers zijn geregeld door de eigenaar van het veld,’ zucht ze. Zo te zien kan ze het niet goed met die mensen vinden. ‘Oké, jullie instrumenten staan hier. Gustav, jouw drumstel wordt straks door een paar kleerkasten van hier op het podium klaar gezet net als jouw microfoon Bill. Georg en Tom, jullie gitaren staan hier en dat was het denk ik wel?’ Milou kijkt om zich heen om te kijken of ze nog iets vergeten is. ‘Owja, als je iets wilt drinken of eten of zo, hier achter staat wat water, cola en sinas en een schaal met spekjes en chips. Na het optreden mogen jullie van mij gewoon ook het veld op en je tussen de feestgangers begeven en dan daar aan de bar drinken halen.’ Tom grijnst even.
‘Milou!’ gilt een stem. Milou draait zich om en wordt vrijwel gelijk omhelst door het meisje van het hockeyveld, Charlotte.