8.2

Ariane Granger
Ik staar nog even naar Justin maar glimlach dan weer naar mijn vader. 'Wanneer gaan jullie trouwen?' vraag ik hem. 'Over twee maanden, op 6 september.' Ik knik en glimlach weer, deze keer wat overtuigender. 'Mag ik bruidsmeisje zijn?' lach ik dan. Mijn vader knikt en knikt naar Pattie. 'Daar wilde Pattie je heel graag voor hebben. En Justin ik wilde vragen of je mijn getuige wilde zijn?' Justin knikte opgetogen en gaf mijn vader een hand. Pattie stootte me aan en we begonnen te praten over wat, wie, welk thema en waar we de bruiloft wilden gaan organiseren. Maar toen viel ineens nog een kwartje. 'Pap?' 'Ja?' 'Gaan we verhuizen?' Er viel een stilte en papa kijkt me verontschuldigend aan. 'Ja Ariane, maar we blijven wel in deze stad.' Mijn ogen beginnen te tranen en een zachte snik ontsnapt uit mijn borstkas. 'En mama dan?' vraag ik. Mijn vader laat zijn hoofd hangen. 'Ooit moesten we toch eens weg uit dit huis Ariane, ik weet dat je hier alle herinneringen aan je moeder hebt. Maar het is tijd om los te laten.' Ik knik en laat mijn hoofd hangen en veeg mijn tranen weg. Dapper hef ik mijn hoofd. 'Dus Pattie, wat denk je van een piratenthema?' vraag ik haar met een grijns. Ze giechelt en neemt me mee naar de computer waar ze me een locatie laat zien voor de receptie.

Rond twaalf uur gaan Justin en ik allebei naar boven en kleden ons in stilte om. Als we allebei in ons eigen bed liggen is het enige wat we horen onze eigen ademhaling. Ik kan me niet langer inhouden. 'Wat doen we nu?' vraag ik hem. Ik hoor een diepe zucht van zijn kant en knip mijn lampje aan. Ik zie hem glazig naar het plafond staren. 'Loslaten.' zegt hij zachtjes. Ik knik en doe mijn lampje weer uit. De tranen beginnen geluidloos te stromen maar uiteindelijk val ik in slaap door het vaste ritme van mijn gebroken hart.

you all still like it? I know, een beetje too much drama maar dat gaat allemaal goed komen hoor