Chapter O23

GRACE SANDRELLI

‘Dus, hoelang zijn jij en Louis eigenlijk al samen?’
De jongens waren weer terug naar buiten gegaan om met z’n allen ergens eten te gaan halen. Dat betekende dus dat ik alleen achter bleef met Tineke. En dit was dan ook hét geschikte moment om eens wat bij te praten, ik had haar namelijk echt al een hele tijd niet meer gezien. Dat kwam er nu eenmaal van als je helemaal in Ierland woonde. Een kleine grijns sierde haar gezicht.
‘Iets minder dan een jaar.’ Was haar antwoord.
Ik keek haar ongelovig aan, dat was echt al een hele lange tijd. Toch was het wel mooi om te zien dat ze nog steeds heel erg goed met elkaar konden opschieten en nog evenveel van elkaar hielden.
‘Dat is best lang!’ Zei ik nu hardop.
Ze haalde lichtjes haar schouders op en ging een beetje verzitten in de zetel. Haar bruine haar danste vrolijk mee in de bewegingen die ze maakte om dan uiteindelijk weer tot stilte te komen ter hoogte van haar schouders.
‘Valt wel mee. Er zijn mensen die al veel langer samen zijn.’ Zei ze met een glimlach.
Ik knikte eventjes. Dat was dan ook weer waar. Maar dan nog was bijna één jaar ook al een hele prestatie. Er waren er velen die het niet eens twee maanden zouden kunnen uithouden met elkaar. Ze schoof nu een beetje vooruit in de zetel en keek me doordringend aan.
‘En jij en Niall dan?’ Vroeg ze nieuwsgierig.
Ergens had ik wel verwacht dat die vraag er nog ging komen. Ik kon het haar dan ook niet kwalijk nemen aangezien ik net zo nieuwsgierig als haar was geweest daarnet. Alleen waren er in mijn geval twee mogelijke opties om mee te antwoorden. Ik was namelijk nog maar twee dagen terug samen met Niall, hij was natuurlijk meer dan twee maanden weggeweest met de tour. Dus er had best wel een lange pauze tussen gezeten.
‘Voor de breuk zes maanden. Na de breuk twee dagen.’ Antwoordde ik uiteindelijk.
Tineke grinnikte zachtjes, maar leek me wel te begrijpen. Ik wist gewoon geen betere manier om het duidelijk uit te leggen.
‘Achja, gelukkig zijn jullie nu weer samen.’ Besloot ze.
Ik knikte weer, deze keer wat vrolijker dan eerst. In de tijd dat hij er niet was geweest was ik gewoon niets meer dan een hoopje ellende. Het enige wat ik kon doen was huilen. En dat dan wel de godganse dag lang. Het was gewoon vreemd om te beseffen hoeveel je wel niet van een persoon kon houden. Ik had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn. Het leek me meer iets voor in de films.
‘Maar dat heb ik eigenlijk ook wel deels aan jou te danken.’
Ze keek me even niet-begrijpend aan.
‘Wel, door jou dans-idee is het allemaal hierop uitgedraaid.’ Verklaarde ik.
‘Oh dat, dat stelde niet veel voor.’ Wuifde ze het weg.
Ik schudde mijn hoofd om haar te laten merken dat ik het daar helemaal niet mee eens was. Als ze niet met dat idee was gekomen, dan had ik hier nu waarschijnlijk niet eens gezeten. Laat staan dat we dan ooit nog wel bij elkaar waren gekomen. Oké, dat was misschien iets te overdreven, maar haar idee had er toch zeker en vast wel bij geholpen.
‘Tuurlijk stelde dat wel wat voor!’ Sprak ik haar tegen.
Ik hees mezelf omhoog uit de zetel en liep naar haar toe. Een dikke knuffel als bedankje had ze naar mijn mening wel verdient. Ze had kennelijk al door wat ik van plan was en deed er dan ook gewillig in mee. Ik hoorde echter weer redelijk veel lawaai toen bleek dat de jongens weer terug waren. Eén stem maakte het dan ook weer helemaal af.

‘Oi, don’t you steal my girlfriend!’

Bedankt voor al die leuke reacties op het vorige hoofdstuk! <3
Denken jullie dat jullie dat nog een keertje zouden kunnen overdoen voor mij? (: