47

Scarlett Drews

Mijn hoofd klopte en ik keek Fernando verwoed aan, ik perste mijn lippen op elkaar en schudde drifitg mijn hoofd, waarna ik op mijn lip beet, een steek dreunde door mijn hoofd. "Ga..weg.." Zei ik opnieuw zacht en doordringend. "Nee.." Was opnieuw zijn antwoord, hij keek me diep in mijn ogen aan, zijn ogen straalden emotie uit. Woede, verdriet, teleurstelling. Ik keerde mijn hoofd van hem af, hij speelde met mijn gevoelens, en daar moest hij mee oppassen, want dat zou ik niet gaan accepteren. "Scarlett..." Zijn stem klonk wat harder maar ik liet mijn ogen gericht op de witte deur. "Scar." Zei hij opnieuw. "Ga...gewoon..WEG" Snerpte ik en ik keerde me tot hem, duwde me omhoog. Mijn lippen trilde, en ik rilde van de kou. Waarom had hij me niet gewoon in het koude water laten liggen, dan was ik er nu niet meer geweest. "Scarlett, ik ga niet weg, ik laat je niet alleen, nooit.." Zei hij nu, opnieuw raakte hij een gevoelige snaar. Tranen sprongen in mijn ogen en ik gaf hem een duw tegen zijn schouder. "Ga gewoon weg.." Opnieuw duwde ik hem tegen zijn schouder aan, steeds makkelijker begon hij mee te geven. Een knop werd omgedraaid en alle emoties kwamen boven water drijven. Maar de sterkste overwon. Woede vulde mijn lichaam en drifitg begon ik op zijn borst te te slaan, tegen hem aan te beuken. Ondertussen boorden mijn tanden in mijn lippen. Mijn hart dreunde onregelmatig in mijn lichaam, Fernando leek levenloos. Hij ging heen en weer, zijn ogen stonden verdrietig. En langzaam maar zeker kwamen de tranen, ze verspreiden zich in mijn traanbuisje en lekten uit mijn ooghoeken naar beneden. Met grote halen haalde ik uit, snikte en deed ik. Mijn hele lichaam schokte. Waar was ik mee bezig?
Na 5 minuten zo te hebben gezeten waren er ineens 2 sterkte armen om me heen. "sssttt.." zei zijn zachte stem, hij klonk gebroken. "S-s-sorry.." Zei ik heel zacht, tranen lekten naar beneden. "I-i-k..wil je gew-w-oooon.." Ik snikte "..Niet kwijt..." Eindigde ik zacht. Ik wilde hem ook niet kwijt, niet nu ik me eindelijk gelukkig voelde, ik het gevoel had dat ik ergens voor leefde. Ik hield verdomme van hem, en dan kwam hij aan dat hij verloofd was. Even keerde de woede terug, maar die epte opnieuw weg toen Fernando zachtjes in mijn oor fluisterde: "Scarlett, ik ga niet weg, nooit niet, ik blijf bij je, totdat je me zelf het huis uittrapt..." Kort daarna belanden zijn lippen op mijn haar en sloot ik mijn ogen even, de woorden drongen tot me door. "Niet?' Vroeg ik zacht waarna ik mijn betraande ogen op hem richtte. "Nee.." Hij liet voorzichtig zijn hand langs mijn wang gaan en streek met zijn duim mijn tranen weg. "..Het komt goed.." Zei hij vervolgens, vervolgens trok hij mij tegen zich aan en wikkelde de deken stevig om ons heen, zijn lippen vonden even de mijne, kort daarna waren zijn lippen verdwenen. "Ga wat slapen.." Zei hij zacht, terwij zijn warme lichaam mijn koude lichaam wat opwarmde. Ik knikte langzaam en langzaam zakte mijn ogen dicht, net toen ik ik het duister zou verdwijnen opende ik mijn ogen en knipperde ik voorzichtg. "Fernando?" Zei ik zacht en ik keek wat slaperig om me heen. "Mmh?' Zei hij zacht. "Ik hou van je.." Ik hoorde zijn zachte lach en drukte zijn lippen op mijn voorhoofd. "Te quiero.." Fluisterde hij zacht. Tevreden sloot ik mijn oogleden weer en werd ik niet veel later opgeslokt door het duister.

Nieuw hoofdstukje voor jullie, reactie?