Chapter O21

GRACE SANDRELLI

‘Louis, waag het niet om dat te doen!’
Net toen we via de zijkant van het huis naar de achtertuin liepen hoorde ik iemand wat roepen. Het werd me al snel duidelijk dat het Tineke was die Louis onder zijn voeten gaf. Eigenlijk vroeg ik me wel af wat hij nu weer aan het uitspoken was. Toen ik de tuin in het zicht kreeg vormde er zich een geamuseerde glimlach op mijn lippen.
Louis had ongelofelijk veel sneeuw in zijn armen en het leek erop dat die voor Tineke bestemd was. Zij had op haar beurt haar handen voor haar uitgestoken in een poging hem op afstand te houden. Ik kon haar ook geen ongelijk geven, het was wel heel erg veel sneeuw wat hij daar vasthield. Ik grinnikte zachtjes en draaide mijn hoofd naar Niall die inmiddels langs me was blijven stilstaan. Liam stond ook lachend naar het tafereel te kijken. De nog twee missende jongens waren nog steeds nergens te bekennen. Nja, die zouden zometeen dan wel weer ergens opduiken.
‘Geef me eens een reden waarom ik het niet zou doen?’ Vroeg Louis uitdagend.
Tineke leek over een antwoord na te denken aangezien ze niet direct iets terug zei.
‘Als je me ook maar met één sneeuwvlokje raakt, dan kun je vannacht op de gang slapen.’ Antwoordde ze uiteindelijk.
Louis zijn ogen werden groot en hij liet onmiddellijk de sneeuw terug op de grond vallen. Kennelijk beviel dat antwoord hem niet. Het volgende moment rende hij zo vlug als hij kon naar zijn vriendinnetje toe en nam haar in zijn armen om daarna vrolijk een rondje te draaien. Het zag er echt ongelofelijk schattig uit.

Net toen ik de andere kant uitkeek zag ik iets wits door de lucht vliegen. Dat kon al niet veel goeds betekenen. Ik bedacht me nog net op tijd en zakte door mijn knieën zodat de sneeuwbal mijn niet zou raken. In de plaats daarvan kreeg Niall hem vol in zijn gezicht. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond om niet in lachen uit te barsten.
‘Sorry!’ Bracht ik met moeite uit.
Eigenlijk was het niet eens mijn schuld, ik bukte alleen maar. Maar langs de andere kant, als ik dat niet gedaan had, had hij nooit die sneeuwbal in zijn gezicht gekregen. Hij veegde een keer met zijn hand over zijn gezicht zodat de laatste restjes sneeuw verdwenen. Ondertussen stond ik weer helemaal recht, nog steeds proberend mijn lach in te houden. Zijn blik zei al genoeg.
Ik probeerde enkele stappen achteruit te zetten, maar dat wou niet echt lukken door de hoge sneeuw. In no time had hij zijn armen om mijn middel heen geslagen en me heel dicht tegen zich aangetrokken. Door middel van één of andere beweging probeerde hij me op de grond te krijgen, wat hem nog lukte ook. Ik slaakte een zucht toen ik de koude sneeuw onder me voelde. Hij was intussen boven me komen hangen.
‘Weet je, ik gooide die sneeuwbal niet eens.’ Verdedigde ik me iets te laat.
Hij haalde zijn schouders op en grijnsde naar me.
‘Dat had totaal niets uitgemaakt.’ Zei hij lachend.
‘Waar was dit dan goed voor?’ Vroeg ik op een dramatische toon.
‘Dat was gewoon om te laten zien hoeveel ik van je hou.’
‘Wel slimmerik, er zijn andere manieren om dat te laten zien.’ Antwoordde ik droog.
Hij grinnikte zachtjes.
‘Dat weet ik.’
Hij hielp me recht zodat ik nu gewoon in de sneeuw zat. Hij glimlachte lief en drukte toen zachtjes zijn lippen op die van mij. Over dit soort manieren had ik het dus.

‘Zayn, hoe kon je die nu missen. Idioot!’

Reacties zijn heel erg welkom!
En dan wil ik toch nog een keertje vragen of jullie mijn ander verhaal ook even willen lezen? KLIK!