Chapter O2O

GRACE SANDRELLI

Ik trok nog een laatste keer aan de veters van mijn schoen en liet ze toen weer los. Mijn oude All-stars waren echt veel geschikter om mee in de sneeuw rond te lopen dan mijn hakken schoenen. Ik keek naar Niall die op de rand van mijn bed was gaan zitten. Kennelijk was het beeldscherm van zijn gsm heel erg interessant, hij zat namelijk al de hele tijd met dat ding te prutsen.
‘Wat ben je eigenlijk bezig?’ Vroeg ik dan toch maar.
Hij keek vlug op en stopte met een simpele beweging de gsm terug in zijn broekzak. Well done, zo maakte hij zich dus alleen maar verdacht. Ik keek hem vragend aan en wachtte op mijn antwoord.
‘Niks..’ Zei hij op een onschuldig toontje.
Ik trok een wenkbrauw op en kwam langzaam overeind van de vloer waar ik tot nu toe op gezeten had. Dat deed ik namelijk altijd wanneer ik mijn veters ging binden. Dacht hij nu werkelijk dat ik daarin ging trappen? Yeah, verkeerd gedacht dan.
‘Je liegt.’ Constateerde ik.
Ik kende hem nu al zó lang zodat ik ondertussen wel wist wanneer hij de waarheid voor me verzweeg. Dat kon vaak erg handig zijn.. Natuurlijk kon hij ook altijd vertellen wanneer ik een leugen aan hem probeerde te verkopen. Dat was dan weer een nadeel voor mij.
‘Niet waar!’ Verdedigde hij zichzelf.
Ik bleef hem een tijdje doordringend aan te kijken. Hij durfde zijn blik niet van me af te wenden totdat hij iets had gevonden om uit deze situatie te geraken.
‘Kom op, we moeten weer teruggaan voordat Louis ongeduldig gaat worden.’ Was zijn smoesje.
Hij ging vlug rechtstaan en nam mijn hand vast zodat hij me met zich mee kon trekken. Het leek er dus niet op dat ik nog antwoord op mijn vraag ging krijgen. Tja, ik zou wel een andere manier vinden om het eruit te krijgen. Die vond ik altijd.

We liepen net over de oprit die zich voor het huis van Niall bevond toen ik plotseling iets heel erg kouds in mijn nek voelde. Een kleine gil verliet dan ook mijn lippen toen ik de koude sneeuw via mijn nek naar beneden voelde zakken zodat mijn rug nu ook nat werd. Ik draaide me om en richtte me direct tot Niall. Die had ter verdediging zijn armen in de lucht geworpen.
‘Ik zweer het, deze keer was ik het echt niet!’ Riep hij lachend.
Hij wist dus kennelijk wel wie dan wel de dader was, dat verraadde zijn lach. Ik keek nog enkele keren om me heen om te zien of ik toevallig niemand kon zien. Mijn ogen bleven rusten op een lange jongen die een brede grijns op zijn gezicht had staan. Zijn bruine ogen straalden van de pretlichtjes.
‘Sorry Grace, ik kon het gewoon niet laten.’ Zei hij lachend.
‘Wees er maar zeker van dat je die ooit nog terugkrijgt Liam.’ Was mijn antwoord.
Na die woorden liep ik van Niall weg zodat ik Liam een knuffel kon gaan geven. Ik kon het altijd al goed met hem vinden en had hem daarbij ook nog eens een hele tijd moeten missen. Maar als hij dus hier was betekende dat waarschijnlijk dat de andere twee die nog misten hier ook ergens moesten rondlopen.
‘Heb je Harry en Zayn ook meegebracht?’ Vroeg ik toen we elkaar weer hadden losgelaten.
‘Ja, maar die zitten nu even achter Louis aan.’ Antwoordde hij.
Ik knikte begrijpend. Dat wou dus waarschijnlijk zeggen dat Louis hen iets had gedaan met de sneeuw waardoor zij hem nu wouden terugpakken. Ik grinnikte zachtjes en draaide me toen weer om zodat ik naar Niall kon kijken. Hij stond daar gezellig in zijn eentje een beetje onhandig rond te kijken. Een glimlach sierde mijn gezicht terwijl ik naar hem toe liep. Toen ik dicht genoeg was nam ik zijn hand weer vast.

‘Ga je mee naar de rest?’

Reacties zijn altijd welkom!