020

Fleur

"Laat me je alsjeblieft naar huis brengen." Er rolt een traan over mijn wang en klapt vervolgens uiteen op mijn blote knie. "Nee." Mijn stem klonk schor, alsof ik ieder moment ik huilen uit kon barsten. Hij mag mijn huis niet zien, dan zou ik me echt kapot schamen. "Ik laat je niet weer achter Fleur, als ik niet was gebleven had hij je misschien aangerand, of erger." Ik schud koppig mijn hoofd. "Godverdomme, Fleur." Hij kijkt me boos aan, zo had ik hem nog nooit gezien. "Waarom mag ik je niet thuis brengen?!" "O-omdat." Steeds meer tranen rollen over mijn wangen. "Alsjeblieft." Hij legt zijn hand op mijn knie en wrijft er zachtjes over. "Nee, ik wil niet dat je ziet waar ik woon." "Waarom niet?" Ik sla met mijn vuisten op mijn boven benen. "Omdat ik arm ben!" Justin trekt zijn hand weg en kijkt me vervolgens verward aan. "Mag ik je niet thuis brengen, omdat je arm bent?" Ik veeg de tranen weg en kijk uit het raam. "Ja." De regen tikt tegen het auto raam aan. "Nu ik het weet, mag ik je wel thuisbrengen?" "Tot in het begin van de straat." Justin zucht, maar start vervolgens wel zijn auto. "Vooruit dan, vertel je me waar ik naartoe moet?" "Ja." We rijden over de wegen en komen steeds dichter bij mijn huis in de buurt. De huizen worden steeds kleiner, en zien er steeds slechter uit. "Zijn we er bijna?" Vraagt Justin die het ook blijkt te merken. "Weetje wat ik alleen niet begrijp, hoe kan het dat een actrice arm is?" "Dit is mijn eerste acteer klus. Al het geld dat we hadden heeft mijn moeder in mijn acteerlessen gestoken." "Oh." Hij weet niets meer te zeggen, dat was het gene waar ik altijd al bang voor was. Hij zou me anders gaan behandelen, alsof ik een zielig meisje ben.