29 januari

Wolfje’s bed, dat naast dat van Anastacia was gezet, was al opgemaakt en de valiezen stonden al in de kamer. Ze haalde juist haar knuffelkonijn Snuf en een paar prulletjes uit haar koffer en ging op haar bed zitten. “Snuf, het zal allemaal zo moeilijk worden.” Klaagde Wolfje. “Mijn medebewoners zijn zo lief, het is een eeuwigheid geleden dat ik nog echte vrienden heb gehad! En dan Sterre…” Wolfje glimlachte toen ze terugdacht aan de knuffel. Meteen ging die gedachte over in het moment dat haar vader haar had verteld dat ze in Het huis Anubis zou moeten gaan wonen…

“Wolfje! Ik moet je dringend spreken!” riep Garzal, de vader van Wolfje. Wolfje ging meteen naar het laboratorium van haar vader. Garzal had allemaal hoogtechnologische snufjes in zijn labo staan die samen maar 1 doel hadden: het creëren van een levenselixir. “Je zal niet langer hele dagen in je kamer zitten, je gaat in Het Huis Anubis wonen.” Zei Garzal tegen zijn dochter. Wolfje keek hem niet-begrijpend aan. “Hoezo, vader?” vroeg Wolfje “Ik heb eindelijk een manier gevonden om een elixer te brouwen, maar ik heb hiervoor het zwaard Excalibur nodig.” Legde Garzal geduldig uit. “Maar waarom dan Het Huis Anubis?” vroeg Wolfje en ze zette zich op een stoel met Snuf op haar schoot. Ze begreep niet goed waarom zij een opdracht voor haar vader moest doen, hij had daar toch mensen voor. “Als ik het zwaard in handen wil krijgen, heb ik 5 overgevoelige zintuigen nodig. Ik ben er achter gekomen dat ‘de 5’, de 5 kinderen die de zintuigen hebben, in Het Huis Anubis wonen. 1 van hen, zicht, is al ingelijfd. Als ze allemaal ingelijfd zijn, is het gemakkelijk om aan de zintuigen te geraken en zo het zwaard te pakken te krijgen.” Garzal liet alles een beetje doordringen tot Wolfje. “Je vraagt je waarschijnlijk ook af waarom jij dit moet doen?” vroeg Garzal. Wolfje knikte. Garzal ging naast Wolfje zitten en begon uit te leggen: “Er zijn daar 5 jongeren van jouw leeftijd. Het zal echt niet opvallen als je je daar tussen voegt. Misschien vertelt er iemand wel zijn geheimpje van zijn zintuig aan jou.” Zei Garzal. “Je weet dat ik voor gevaarlijke opdrachten altijd mijn mensen inzet hé, maar dit zal je echt wel kunnen.” Glimlachte hij. “Zie je het zitten om naar Het Huis Anubis te gaan?” vroeg hij. “Ok, ik doe het.” Glimlachte Wolfje. “Ik kan ook altijd op je rekenen, hé.” Glimlachte Garzal dankbaar en hij omhelsde Wolfje.