2. Her rules

Hoger. Steeds hoger. Een glimlachje verscheen op mijn gezichtje. Het voelde alsof ik vloog. Voorzichtig pakte ik de ijzeren kettingen van de schommel een stukje hoger. Mijn handjes begonnen te zweten, dus zou ik er snel vanaf moeten van papa. Ik schudde mijn hoofd. Ik wou nog niet stoppen, ik wou vliegen op de schommel. Lachend probeerde ik nog hoger te komen en keek op de hoogste punten naar de ondergaande zon. De lucht was prachtig. Links van me ging de zon onder en was de lucht paars, roze en oranje, terwijl ik in de blauwe lucht rechts van me al de sterren kon zien. Het plein was het paradijs zonder papa. Als papa er was, mocht ik niet zo hoog schommelen of van de hoge glijbaan af glijden. Maar nu kon ik alles doen. Ik kon zo hoog schommelen, ik kon van de hoge glijbaan af glijden, want papa was er nu niet.
‘Maar een kwartiertje, begrepen? Daarna moet je in bad.’ Ik zag mevrouw Tulp, mijn buurvrouw die ik zo noemde vanwege de tulpen in haar tuin, in de deuropening van haar huis staan met haar kleindochter. Dat was nou jammer, nu had ik niet meer de hele speeltuin voor mezelf. De kleindochter van mevrouw Tulp liep naar de schommel toe en keek hoe ik heen en weer zwierde.
‘Wie ben jij?’ vroeg de kleindochter van mevrouw Tulp. Ik vond dat ze heel raar glimlachte. Ze lachte een beetje zoals mijn vriendinnetje lachte als ze iets deed wat niet mocht, maar de lach van de kleindochter van mevrouw Tulp zag er nepper uit dan de lach van mijn vriendinnetje.
‘Ik ben Carijn. Ik woon in dat huis naast het huis van jouw oma. Wie ben jij?’ zei ik verlegen.
‘Ik heet Veronica en ik ben zes jaar oud.’ antwoordde ze met die rare glimlach. Ik zag dat ze een springtouw in haar handen had.
‘Ik ben ook zes jaar oud.’ zei ik en glimlachte voorzichtig. Ik vond het niet leuk om op het plein alleen te zijn met Veronica. ‘Ga je touwtjespringen?’
‘Nee, daar heb ik geen zin in. Mag ik iets grappigs doen terwijl jij schommelt?’ vroeg Veronica.
‘euh… Ja.’ antwoordde ik onzeker. Veronica rende naar de stang waar de schommel aan hing en bond haar springtouw eraan vast. Mijn ogen werden groot en mijn adem stokte in mijn keel toen Veronica voor me langs rende en het springtouw strak trok. Wanhopig probeerde ik mijn beentjes boven het touw te kregen, maar mijn voetje bleef haken aan het ruwe springtrouw. Geschrokken liet ik de ketting van de schommel los en kwam ik met een klap op de grond terecht. Tranen stroomden over mijn wangen en brandden in mijn geschaafde kin. Huilend stond ik op en keek naar mezelf. Mijn mooie witte jurk was vies en gescheurd. Ik zat onder de krassen en wondjes. Mijn knietjes deden zeer en mijn brandende handpalmen zaten onder het bloed. Gedachteloos keek ik naar de grond terwijl mijn ogen een plaatselijke regenbuitje veroorzaakten. Geschrokken door een handje op mijn schouder draaide ik me om. Veronica keek me met een grote glimlach aan. Ik kromp ineen toen ze begon te grinniken.
‘Dit is niet grappig.’ zei ik beledigd. Met mijn kleine handje veegde ik alle tranen weg en vouwde mijn armen over elkaar. Veronica stopte met grinniken.
‘Dat is wel grappig. Je ziet er nu heel grappig uit. Het zag er ook heel grappig uit toen je door de lucht vloog..’ Veronica stopte even. ‘Zal ik je naar jouw mama brengen?’
‘Papa. Ik wil naar papa.’ fluisterde ik terwijl ik zachtjes mijn hoofdje schudden. Veronica pakte mijn handje en sleurde me mee naar mijn huis. Veronica tilde mij op zodat ik bij de bel kon en al snel verscheen papa.
‘Rijntje! Wat is er gebeurd?’ vroeg papa geschrokken. Ik stortte me in zijn armen en liet mijn tranen weer lopen.
‘Hallo papa van Carijn. Ik ben Veronica. Carijn is van de schommel gevallen toen ze heel hoog schommelde.’ Hoorde ik Veronica zeggen.
‘Bedankt Veronica. Wil je binnen komen? Dan kan ik Rijntje verbinden.’ zei papa en tilde me naar de woonkamer. Voorzichtig zette hij me op de bank en liep naar de keuken om de verbandtrommel te pakken.
‘Ben je nu boos op mij?’ Vragend keek Veronica me aan. Ik schudde mijn hoofdje en keek weer naar mijn voetjes, waardoor mijn tranen op mijn schoot vielen.
‘Vriendinnetjes?’ Veronica stak haar handje naar me uit en begon ongeduldig op de grond te tikken met haar voetje.
‘Ja.’ Ik pakte haar handje en knikte. Papa kwam de woonkamer binnen en keek ons verbaasd aan.
‘Veronica, je oma riep dat je moest komen..’ zei papa. Veronica knikte, wenste ons een fijne avond en rende naar buiten.
‘Kom Rijntje, dan stop ik je in bad.’ Papa tilde me op en ik drukte mijn gezichtje in zijn trui.
‘Papa?’
‘Ja, Rijntje?’
‘Ik houd niet van vallen.’

Negen jaar later.

Ik haastte me door de overvolle schoolgangen terwijl ik nog snel mijn lippen kleurde met mijn knalroze lipstick. De blikken van mijn medeleerlingen brandden op mijn lichaam. De gretige blikken van de jongens die meestal ergens rond mijn decolleté of mijn korte rokje bleven hangen. De afgunstige blikken van de nerds die te braaf waren om ergens te komen in de populaire rangorde. De jaloerse blikken van de meiden die woedend waren omdat hun vriendjes nu gretig naar mij keken. Een zucht ontsnapte me toen ik Veronica en Mandy bij mijn kluisje zag staan. Snel rende ik hun richting in en opende snel mijn kluisje.
‘Waarom ben je zo laat?’ vroeg Veronica met een scherpe ondertoon.
‘John houdt niet erg van vroeg opstaan.’ verklaarde ik en haalde het zakje met pillen uit mijn tas. John was het geliefde negentienjarige vriendje van Veronica die ons hielp om aan pillen te komen. Afslankpillen, peppillen of pillen om een nerd gek te maken. Het maakte John weinig uit wat we nodig hadden, hij verkocht het ons zonder vragen. Drugs. Dat woord spookte elke keer dat ik de pillen kocht weer door mijn hoofd. Mandy had gezegd dat die verhalen dat drugs gevaarlijk was fabeltjes waren en Veronica had daarmee ingestemd. En als Veronica iets zei, dan moest het toch wel waar zijn? Veronica rukte het zakje uit mijn handen en wierp een snelle blik op de gang om er zeker van te zijn dat niemand het gezien had.
‘Hoeveel kostten ze?’ vroeg ze terwijl ze een pil innam. Ze gooide een half flesje water achterover en drukte daarna een pil en het flesje water in mijn handen.
‘goedkoop, een twintigje’ antwoordde ik en ik nam een pil in.
‘Hmm, John was blijkbaar niet wakker. Hij vraagt meestal twee keer zoveel. We moeten trouwens die nieuweling eens duidelijk maken wat hier “done” en wat “not done” is. Een gele nerd is echt “not done”.' zei Veronica lachend. Mijn ogen zochten het nieuwe meisje uit China en haar vreselijke uniform dat ze nog van haar school uit China had.
‘Wat zullen we doen… Pillen of toilet-makeover? ‘ vroeg Veronica zachtjes aan ons.
‘Toilet-makeover’ zei Mandy meteen en ik knikte instemmend. De pillen waren veel erger voor het meisje, en dat wenste ik haar niet toe.
‘Kom’ zei Veronica en gehoorzaam liep ik achter haar aan naar het meisje. Verbaasd keek die naar ons toen Veronica haar op haar schouder tikte.
‘Hai, ik ben Veronica en dit zijn Carijn en Mandy. Wij vroegen ons af of we je konden helpen met je kleding, want hier dragen we geen uniform. Zullen we je helpen?’ vroeg Veronica met haar mierzoete stem. Het meisje glimlachte en knikte. Veronica greep haar bij de hand en sleurde haar naar de toiletten. Een kwade blik van Veronica naar de meisjes die daar waren, was genoeg om de ruimte leeg te maken.
‘Hoe heet je?’ vroeg Veronica bazig en duwde het meisje in de hoek.
‘Yuko.’ antwoordde het meisje geschrokken.
‘Mandy: deur. Carijn, ik denk dat wij onze Yuukje eens een paar lesjes gaan leren.’ zei Veronica op ijzige toon. Met grote passen stapte ik naar voren en greep Yuko bij haar haren. Geroutineerd gooide ik haar in een toilethokje. Snel haalde ik uit mijn tas een touw en bond het arme huilende meisje aan haar polsen aan een buis achter de toiletpot vast.
‘Heb jij nog kauwgom?’ vroeg ik aan Veronica. Lachend kwam ze achter me staan en gaf me een grote rode kauwgombal. Zelf was ze ook al aan het kauwen op een bonk kauwgom, die zo groot was dat ik schatte dat ze op minimaal drie kauwgomballen stond te kauwen. Zenuwachtig begon ik te kauwen en liep ik naar de wasbakken. Achter me hoorde ik Yuko smeken en mijn handen begonnen te trillen door het angstaanjagende geluid dat ze maakte toen Veronica haar zakmes tevoorschijn haalde. Terwijl ik alle benodigdheden naast de wasbak legde, probeerde ik mijn emoties te beheersen, maar medelijden en schuldgevoel bleven mijn gedachtes regeren.
‘Carijn, ons lieve Yuukje heeft een nieuw kapsel nodig..’ zei Veronica. Ik knikte en trok mijn dunne rubberen handschoenen aan.
‘Mag ik de jouwe?’ vroeg ik terwijl ik mijn eigen kauwgom uit mijn mond haalde. Veronica’s lach was beangstigend groot. Ze beleefde de grootste pret aan het martelen van nerds, iets wat ik totaal niet begreep. Maar als zij het wou, dan deden we het. Een negatief woord tegenover Veronica werd standaard gevolgd door een gênante en pijnlijke les. Ze had een keer mijn duim gebroken omdat ik zei dat ik de kleur van haar nieuwe jurkje niet erg mooi vond. Achteraf ben ik haar dankbaar daarvoor: ik had een paar weken thuis moeten zitten omdat ik niet kon schrijven. Maar Veronica kon veel verder gaan dan het breken van een duim: openbotbreuken, open buikwanden, afgestroopte huiden, leerlingen in coma door een overdosis. Dat waren maar een paar voorbeelden van wat ik in de jaren allemaal voorbij had zien komen. De slachtoffers waren ontrouwe vriendinnen, nerds en stomkoppen die haar tegen spraken. Ze schok niet terug van een meisje dat bijna het licht had gezien door haar daden of een jongen die door haar martelingen in een rolstoel belandde. Dat waren mijn redenen om haar vriendin te blijven: mijn gebroken duim was alleen maar een voorproefje geweest. Met een enorme bonk kauwgom in mijn hand liep ik naar Yuko. Inspecterend liet ik mijn blik over haar lichaam gaan. Haar lichaam werd alleen nog bedekt door een paar repen stof die ooit haar ondergoed waren. Oppervlakkige sneetjes sierden haar polsen.
‘Mijn complimenten, Veronica. Het lijkt net alsof ze zichzelf gesneden heeft.’ riep ik naar achter. Veronica grinnikte en zei dat ze dat al wist. Rustig kneedde ik in de bonk kauwgom. Yuko keek me met grote ogen aan en liet haar tranen vrijuit stromen. Ineengekrompen bleef ze stil zitten terwijl ik de kauwgom in haar haren smeerden. Mijn hart brak bij het horen van haar smeekbedes, maar ik had geen tranen meer om te huilen. Snel liep ik weg toen Yuko’s kapsel een lelijke roze gedrocht was geworden. Bij de wasbakken deed ik mijn handschoenen uit en stopte ik nog een kauwgombal in mijn mond. Ik draaide me op en keek toe hoe Veronica een dosis hallucinerende drugs in Yuko’s aderen spoot. Behendig legde ze een paar spuiten en zakjes met drugs om Yuko heen en maakte het touw los. Verbaasd bleef Yuko op de grond zitten en keek met grote ogen naar Veronica die de deur van het toiletdeurtje dichtdeed.
‘Haal Mandy!’ riep Veronica naar me en ik rende naar de deur. Mandy begreep het meteen toen ik naar buiten kwam en rende de toiletten in. Behoedzaam hield ik de overvolle gang in de gaten. Aan het begin van de gang zag ik een rode jurk met blauwe stippen verschijnen. Mijn blik ging gelijk naar de klok. O nee, kwart over acht: mevrouw Blöd bracht haar dagelijkse bezoekje aan het toilet. Voorzichtig glipte ik de toiletten in. Mandy was bezig om met een aansteker en een paar staafjes metaal het slot te blokkeren.
‘Mevrouw Blöd komt eraan!’ Veronica en Mandy schokken op en grepen naar hun tassen. Ongeduldig wachtte ik tot ze alles hadden en liep daarna achter Veronica de toiletten uit. Alsof er niets aan de hand was liepen we door de gangen. Bij Veronica’s kluisje bleven we staan.
‘Gelukt?’ vroeg Veronica terwijl ze haar make-up bijwerkte. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat de conciërges naar de damestoiletten rennen. De hele gang verstijfde door een gegil dat uit de toiletten kwam. Geschrokken draaide ik me weer naar Veronica.
‘Gelukt.’