002.

Ik had me omgekleed en al snel werd ik het podium weer opgeduwd door een aantal medewerkers. 'Ik moest opschieten!'
Jaja, ik kon ook geen moment rust hebben hier.
Mijn zenuwen kwamen metéen weer terug toen ik het publiek uit zijn dak zag gaan terwijl ik het podium opstruikelde. Ik zag Tom met een gitaar en een handdoek om zijn schouders al klaar zitten voor ons gezamelijke nummer en met een rode kop liep ik langzaam erheen.
Mijn gedachtes gingen helemaal niet naar het publiek, naar de 7000 mensen die daar allemaal voor ons stonden en zaten te gillen, maar naar deze jongen die hier op mij wachtte om een nummer met hem te zingen.
Ik ademde even diep in en uit voor ik de microfoon in mijn handen nam en Tom zette de melodie van 'In Die Nacht' in.
Ik moest mezelf rustig zien te krijgen en daarom sloot ik mijn ogen, me voorstellend dat ik hier niet was. Dat ik in mijn bed lag en dit liedje voor mijn moeder zong, inplaats van voor mijn broer.
Mijn broer.. Als hij bij me kwam liggen s'nachts en de melodie van dit liedje tokkelde terwijl ik mee probeerde te zingen..
Mijn hart ging automatisch sneller kloppen.
Ik wilde mezelf wel voor mijn hoofd slaan,
dít waren niet de gedachtes die ik moest hebben!
Het was tijd voor me om te zingen en ik zoog alle lucht bij elkaar die in mijn longen pastte en toen, de eerste noot.
Er kwam niks uit mijn keel, mijn stem was totaal weg.
In paniek draaide ik mijn ogen om naar Tom die me bezorgd aankeek.