Chapter O19

GRACE SANDRELLI

De rest van de nacht had ik eigenlijk zo goed als niet meer geslapen. Ik had gewoon zoveel tijd in te halen met Niall, die ging ik toch niet verspillen door te slapen? Die kon ik later namelijk nog altijd inhalen als ik echt te moe begon te worden. Nu stond ik voor het raam dat er in Niall ’s kamer was terwijl hij aan het douchen was. De kleine, witte sneeuwvlokjes dwarrelden uit de hemel naar beneden om even later op de koude grond terecht te komen. Ik vermoedde dat het vannacht al begonnen was met sneeuwen, want er lag inmiddels al een dun laagje sneeuw over het landschap. Ik vond sneeuw altijd mooi om te zien, het gaf me gewoon een vrolijk gevoel. En het was natuurlijk ook leuk om mee te gooien zodat je vervolgens de kwade gezichten kon bewonderen van degene die geraakt werden. Die waren soms echt goud waard.
Ik draaide me half om toen ik achter me de deur weer hoorde open gaan. Niall was blijkbaar klaar met douchen en was weer teruggekomen. Zijn blonde haren waren wel nog nat, en dat zag er eerlijk gezegd helemaal niet verkeerd uit.
‘Het sneeuwt.’ Zei ik met een vrolijke glimlach op mijn gezicht.
‘Echt?’ Vroeg hij ongelovig.
In enkele passen was hij naast me bij het raam komen staan en tuurde hij naar buiten. Ik wist dat hij ook echt gek op sneeuw was, dat was me sinds de vorige keren wel duidelijk geworden. Hij vond het namelijk erg leuk om iedere keer weer een hand vol van het koude goedje in de kraag van mijn jas te doen. Met als gevolg dat het dus helemaal doorzakte tot op mijn rug. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de deur die met een grote zwaai weer open vloog. In de deuropening stond Louis te grijnzen.
‘Ik heb geen idee wat jullie denken. Maar als het sneeuwt moeten we dus wel naar buiten gaan!’ Deelde hij vrolijk mee.
Nog al iemand die van het witte goedje hield. Maarja, ik kon hem dan ook zeker geen ongelijk geven. Ik wou echt heel erg graag mee naar buiten gaan, maar ik besefte plots dat ik eigenlijk nog gewoon mijn jurkje van gisteren aanhad. Niet de ideale outfit om mee naar buiten te gaan en om mee in de sneeuw te ploeteren. Dat zou gewoon zonde zijn.

‘Hmm, ik denk dat ik thuis eerst wat anders ga aantrekken.’ Zei ik.
Louis fronste zijn wenkbrauwen even omdat hij het niet leek te begrijpen. Toen hij zijn ogen even over mijn lichaam had laten glijden knikte hij begrijpend.
‘Dat is misschien wel een goed idee, ja.’ Zei hij lachend.
Ik grijnsde eventjes en liep naar de hoek van de kamer toe waar ik de vorige avond mijn schoenen had gedropt. Ik deed ze zorgvuldig aan mijn voeten en vervloekte mezelf ondertussen omdat ik zo nodig voor hakken had moeten kiezen. Normaal gezien droog ik echt nooit hakken, alleen maar voor speciale gelegenheden. Zoals gisteren dus. Alleen leken die nu niet echt handig te zijn om mee door de sneeuw te lopen, het was namelijk overal erg glad geworden.
‘Ik ga wel even mee.’ Zei Niall met een glimlach.
Een diepe zucht was hoorbaar.
‘Ben je bang dat ze gaat verdwalen Niall?’ Vroeg Louis lachend.
‘Je weet maar nooit, ze raakt wel vaker de weg kwijt hoor.’ Antwoordde hij heel erg serieus.
Ik trok mijn wenkbrauw op en stootte hem aan met mijn elleboog.
‘En bedankt hoor.’ Zei ik.
Hij grijnsde alleen maar, hij had natuurlijk op die reactie zitten wachten. Ik sloeg mijn armen over elkaar voor mijn borst ter teken dat ik het er helemaal niet mee eens was. Ik wist perfect mijn weg in deze stad. Hij grijnsde weer naar me.

‘Je bent schattig wanneer je dat doet.’