Chapter O18

NIALL HORAN

Liggend op mijn rug staarde ik naar het plafond boven me. Alhoewel, veel kon ik er niet van zien in het donker. Ik lag nu al minstens een uur wakker, ik was gewoon niet moe genoeg om in slaap te vallen. Een uur geleden had ik mijn armen onder mijn hoofd gevouwen en zo lag ik nu nog steeds. Mijn ogen waren ondertussen helemaal gewend aan het donker, toch moest ik moeite doen om iets te onderscheiden van de duisternis waarin mijn kamer gehuld was. Het enige waar ik me echt van bewust was, was het lichaam naast me dat vredig lag te slapen. Grace was al redelijk vlug in slaap gevallen en deed dat nu nog steeds.
Eigenlijk was zij de reden waarom ik de slaap niet kon vatten. Haar aanwezigheid die ik veel te lang had moeten missen maakte me zo vrolijk zodat ik er niet van kon slapen. Ook had een vreemd, maar toch leuk gevoel, zich in mijn buik genesteld. Daar beschuldigde ik die verdomde vlindertjes dan maar van. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond, die klonk misschien iets harder dan ik eigenlijk bedoeld had. Mijn ogen gleden langzaam naar Grace die nu lichtjes bewoog. Great, nu had ik haar nog wakker gemaakt ook.
‘Niall?’ Hoorde ik haar zachtjes mompelen.
Haar stem klonk erg slaperig en was bijna niet hoorbaar. Toch kon ik enig geluid nog net onderscheiden. Ik haalde mijn armen vanonder mijn hoofd vandaan en draaide me vervolgens op mijn zij. Mijn vingers zochten naar haar zachte wang en vonden die ook.
‘Ik heb je wakker gemaakt hé?’ Vroeg ik zachtjes.
‘Ja.’ Kreunde ze lachend en sloot haar vingers om die van mij heen. ‘Maar dat geeft niets.’ Voegde ze er nog aan toe.
Een glimlach vormde zich op mijn lippen terwijl ik wat met haar vingers speelde. Ik wist het nu echt wel zeker. Ik zou nooit meer de fout maken met haar te breken, ik zou haar niet meer laten gaan. Zij was het meisje waar ik de rest van mijn leven mee wou delen. Oké, dat klinkt misschien cliché, maar ik meende het wel. Zonder haar was ik een wrak en had ik nergens zin in.

‘Waar denk je aan?’ Haar zachte stem haalde me uit mijn gedachten.
Ik maakte mijn hand los uit die van haar zodat ik mijn arm om haar middel heen kon slaan. Vervolgens trok ik haar dicht tegen me aan. Soms kon ik haar warme adem over mijn huid voelen kriebelen. Desondanks dat was het een leuk gevoel, rustgevend.
‘Aan mijn ongelofelijk domme beslissing van enkele maanden geleden.’ Antwoordde ik uiteindelijk.
Ik moest haar weer loslaten toen ze zichzelf op haar ellebogen overeind duwde.
‘Dat was inderdaad dom van je.’ Zei ze op een beschuldigende toon.
Ik zag dat ze zich bewoog en niet veel later zat ze boven op me. Haar benen had ze langs beide zijden van mijn lichaam op het matras liggen zodat ze eigenlijk voor het grootste deel op haar knieën steunde.
‘Sorry.’ Piepte ik een verontschuldiging.
Ze boog zich voorover zodat ze met haar gezicht vlak bij dat van mij was. Ik kon de pretlichtjes in haar ogen zelfs in het donker zien. Haar adem die ze telkens uitblies kietelde langs mijn wang en voelde warm aan. Ik bleef naar haar kijken in afwachting wat ze van plan was.
‘Voor deze keer wil ik daar wel genoegen mee nemen.’ Fluisterde ze in mijn oor.
Haar lippen die de mijne raakten deden de vlinders die zich verscholen in mijn buik nog heviger opvliegen. Ik kon gewoon niet wennen aan het gevoel dat ze me steeds gaf. Toen ik mijn tong langs haar lippen liet glijden trok ze zich vlug terug en ging weer gewoon naast me liggen.
‘Oh kom hier jij pestkop!’ Zei ik lachend.
Ik schoof naar haar toe en legde mijn hand tegen haar wang zodat ik haar hoofd in mijn richting kon draaien. Ik hoorde haar zachtjes grinniken. Natuurlijk vond ze het leuk om me te plagen.

And to be honest, I liked it too.