Chapter O17

GRACE SANDRELLI

In mijn buik ontplofte er zowat een bom van vlinders die al een veel te lange tijd opgesloten zaten. Zijn lippen die eindelijk weer eens die van mijn raakten, lieten me alles rondom me vergeten. Het enige waar ik nu nog aandacht voor had was de blonde Ier die ik zo lang had moeten missen. Het kon me ook helemaal niet schelen dat iedereen die zich in de ruimte bevond ons gewoon kon zien. Ik voelde zijn tong lichtjes langs mijn lippen glijden, een kleine glimlach vormde zich op mijn lippen voor zover dat mogelijk was. Ik opende mijn mond ook een stukje en onze tongen begonnen gelijk een vrolijk spelletje met elkaar te spelen.
Hij verplaatste één van zijn handen naar mijn rug en de andere streelde door mijn bruine haar. Mijn armen waren losjes om zijn nek heen geslagen. Het feit dat ik nog steeds niet wist waarom hij het in eerste instantie eigenlijk had uitgemaakt was ik al lang vergeten. Het interesseerde me op dit moment gewoon niet, ik had heel wat verloren tijd met hem in te halen. Naar mijn mening veel te vroeg, haalde hij zijn lippen van die van mij. De blik in zijn ogen was gewoon om van te smelten.
‘Je kan je niet voorstellen hoe hard ik dit gemist heb.’ Zei hij.
Ik trok mijn wenkbrauw op en keek hem aan.
‘Alleen dit?’ Vroeg ik aan hem.
Ik wist natuurlijk goed genoeg wat hij bedoelde, maar kon het gewoon niet laten om hem er even op te wijzen. Ik kon me perfect voorstellen hoe hard hij het had gemist omdat ik zelf dat gevoel ook maanden had moeten doorstaan. Het werd zelfs nog ondraaglijker toen hij eindelijk weer terug naar Ierland was gekomen. Toen moest ik hem namelijk elke dag onder ogen komen. Hij leunde met zijn voorhoofd tegen dat van mij en grijnsde lichtjes.
‘Natuurlijk niet, dat weet je best.’ Antwoordde hij op mijn vraag.
Ik haalde mijn schouders op en keek hem glimlachend aan. In zijn blauwe ogen waren pretlichtjes te zien, die waren al een tijdje niet meer tevoorschijn gekomen. Hij zag er over het algemeen veel vrolijker uit dan de voorgaande dagen. Ik trok hem wat dichter naar me toe en kuste zijn lippen weer zachtjes. Zonder enige aarzeling beantwoordde hij mijn kus die al snel veranderde in een tongzoen.

‘Ik zei toch dat het zou lukken!’ Hoorde ik iemand lachend zeggen.
Ik liet Niall zijn lippen weer los zodat ik kon kijken wie er zo slim was ons te storen. Ik draaide mijn hoofd een beetje en zag toen Tineke samen met Louis naast ons staan. Ze hadden een tevreden grijns op hun gezicht.
‘Jaja Sherlock Holmes. Mooi plannetje van je.’ Antwoordde Louis lachend.
Ik had ook wel kunnen denken dat die twee er voor iets tussen zaten. En al zeker toen Tineke zo nodig wou dat Niall en ik samen zouden gaan dansen. Eigenlijk was ik haar verdomd dankbaar, anders waren we nu nog niet terug samen geweest.
‘Ik had tenminste een plan, dat kan ik van jou niet zeggen.’ Kaatste Tineke weer terug.
‘Mijn inspiratie was gewoon op!’ Dat was Louis weer.
Ik draaide mijn hoofd weer naar Niall en keek hem aan. Kennelijk dacht hij net hetzelfde als mij waardoor we allebei moesten lachen. Het was gewoon grappig om naar hen discussie te luisteren.
‘Jezus, jullie lijken net een getrouwd koppen.’ Zei Niall lachend.
Louis staakte de discussie en keek Niall met een verwarde blik in zijn ogen aan.
‘Hoe oud denk jij wel niet dat ik ben?’
Niall haalde zijn schouders op en liet Louis toen voor wat het was. Hij bracht zijn hoofd weer dichter naar dat van mij en liet me voor de derde keer deze avond kennis maken met zijn geweldige lippen. Ik ging dan ook gewillig mee in de kus.

Ik had hem eindelijk terug.