Prologue

Arielle Atlantic

Ik keek blij naar me vader die zijn arm om me moeder sloeg. 'Ga maar' zei mijn moeder met een lieve glimlach. Ik sleurde Botje aan zijn vinnetje mee. 'Komop Botje sneller!' gilde ik vrolijk. naar het vermoeide gele visje. 'Arielle ik ben niet zo snel als jij' zei hij uitgeput. Ik keek hem lachend aan. Hij was mijn beste vriendje, ik zou hem nooit kwijt willen. Hij is ook beetje de enige vriend die ik heb, ik kan misschien wel met dieren praten maar echt dé beste vrienden zijn ze ook weer niet. Maar Botje ken ik al sinds mijn geboorte. Botje was even uitgehijgt dus ik maakte een achterwaartse salto en liet mijn zeewier groene staart bewegen zodat ik vooruit kwam. Ik kende alleen maar een leven onderwater. Ik zou zo dolgraag naar de oppervlakte willen gaan maar papa heeft het verboden. Hij zegt dat de oppervlakte mijn dood kan worden. Ik zwom richting een mooi koraal en zag er prachtige zeebloemen. Ik zwom er vliegensvlug naartoe en plukte een roze bloem met een geel midden. Ik stak hem in mijn felrode haar en haalde uit een oranje tasje, dat ik gevonden heb, een spiegel die ik eens gevonden had op de bodem van de zee. Ik keek naar het resultaat en was er heel fier op. Ik draaide me om en keek naar botje. 'Wat vind je?' vroeg ik en maakte een pose. 'Prachtig' en hij klapte met zijn kleine vinnetje tegen elkaar. Ik glimlachte zelfvoldaan en trok Botje in mijn armen. Ik knuffelde hem alsof mijn leven er van afhing. 'Komop we gaan weer naar huis' zei ik en trok hem weer mee. Mijn kleine staart bewoog soepel op en neer terwijl ik verschillende zeedieren voorbijkwam. Ik glimlachte naar ze en zei vriendelijk hallo maar ze keken alleen maar medelevend terug. Wat was er aan de hand? Ik ging wat sneller maar Botje kon me weer niet bijhouden. 'Botje sneller dit voelt niet goed' terwijl ik knikte richting de zeedieren die me maar bleven aankijken. Hij knikte en begon een beetje waggelend te zwemmen om sneller vooruit te komen. Ik begon sneller met mijn staart te slaan. Wat is er gebeurd? Ik kwam aan het blauwe prachtig uitziende huis die mijn moeder ingericht heeft. Toen ik nog maar net de met parels versierde deur opende zag ik mijn vader huilend over mijn moeders lichaam hangen. Ik zwiepte met mijn staart richting mijn vader. Ik legde mijn piepkleine handje op zijn grote gespierde schouder. 'Papa wat is er aan de hand?' vroeg ik met mijn engelenstemmetje. Is mama ziek ofzo? 'Arielle, mama gaat naar de hemel' zei hij snikkend. Ik hapte naar adem en viel in mijn vaders armen. Mijn vader, Triton, sloeg zijn armen om me heen en begon samen met mij te snikken. Botje kwam uitgeput binnenzwemmen maar topte met ademen toen hij ons zo zag. Hij zwom vliegensvlug naar ons toe met traantjes in zijn ogen.

Ik was 6 jaar oud maar nu na 10 jaar kan ik op eigen benen staan, en het gebeurt ook letterlijk...