Chapter O14

NIALL HORAN

De avond van het feest.

Ik had zowat mijn hele kamer overhoop gehaald, maar kon echt nergens mijn masker vinden dat ik vanavond zou gaan dragen. Er bleef dus nog maar één mogelijke optie over: Louis had hem weer ergens verstopt. Met een zucht stapte ik over alle rommel die ik had veroorzaakt heen en liep de gang op. Ik liep een stukje naar links en stopte daar voor een deur, de kamer waar Louis met Tineke sliep. Ik balde mijn rechterhand tot een vuist en klopte enkele keren hard op de houten deur die gesloten was. Bijna direct werd hij open gedaan.
‘Oké Louis, waar is het?’ Ik keek hem doordringend aan.
‘Waar is wat?’ Vroeg hij op een onschuldige toon.
Ik rolde een keer overdreven met mijn ogen, hij ging er natuurlijk weer een spelletje van maken. Wel, toevallig had ik daar nu echt geen tijd voor, ik moest zometeen al gaan vertrekken wou ik nog op tijd daar geraken. Ik sloeg mijn armen over elkaar voor mijn borst en schudde mijn hoofd demonstratief.
‘Kom op Lou, ik heb nu echt geen tijd voor die spelletjes van je.’
Hij grijnsde en bleef nog eventjes staan. Ik kon gewoon raden dat hij het heel erg leuk vond om me nu, op dit moment, zo te kloten. Vandaar ook die brede grijns op zijn gezicht. Ik stak mijn hand naar hem uit met als bedoeling dat hij het gewoon terug moest geven in plaats van me te irriteren.
‘Oké oké. Je moet niet zo stressen leprechaun.’ Zei hij lachend.
Na die woorden verdween hij voor enkele seconden en kwam daarna weer terug met mijn masker in zijn hand. Hij gaf het aan mij en leunde tegen de deurpost.
‘Het komt heus wel goed.’ Verzekerde hij me.
Ik haalde mijn schouders op en prutste wat met het masker. Ik was er nog niet zo zeker van of alles wel in orde zou gaan komen vanavond. Al wou ik niets liever dan zijn woorden geloven. Hij gaf me een bemoedigend klopje op zijn schouder met zijn hand en verdween toen terug in zijn kamer. Waarschijnlijk had hij daarbinnen wel iets leukers te doen, als je snapt wat ik bedoel natuurlijk. Hij had me verteld dat hij wel wat later zou nakomen met Tineke.

Ik liet mijn ogen langs de vele mensen die zich in de ruimte bevonden glijden. Het was nog niet zo gemakkelijk om iemand te herkennen aangezien hun gezichten allemaal verborgen waren achter een masker. Achja, zij zouden mij waarschijnlijk ook helemaal niet herkennen. Eigenlijk was er maar één persoon naar wie ik zocht, en dat was Grace. Ze moest hier ook ergens rondlopen, daar was ik zo goed als zeker van. Na nog een tijdje rondgekeken te hebben had ik haar nog steeds niet kunnen vinden en besloot ik om even wat te gaan drinken.
Gelukkig bevond zich in de zaal een bar zodat alles gemakkelijk en snel vooruit ging. Ik vroeg aan de barman een glas bier wat ik even later dan ook netjes van hem kreeg. Ik betaalde vlug en nam het glas in mijn rechterhand. Met mijn rug leunde in tegen de bar aan en ik bracht het glas naar mijn lippen zodat een kleine hoeveelheid van de amberkleurige vloeistof mijn mond binnen gleed.
Zonder het zelf echt door te hebben zochten mijn ogen alweer de hele ruimte af naar die ene, speciale persoon. Ze was op dit moment echt het enige wat nog door mijn gedachten spookte, soms was het zelfs frustrerend.
Mijn hart leek zowaar enkele slagen over te slaan toen mijn ogen een meisje in de gaten kregen. Haar donkerbruine haren vielen gewoon perfect om haar schouders heen en dansten op en neer wanneer ze bewoog. Het zwarte jurkje dat ze droeg omsloot haar lichaam perfect en liet haar licht gebruinde huid nog beter uitkomen. Ondanks het masker dat ze droeg was het gewoon onmogelijk om haar niet te herkennen, ik zou haar echt overal herkennen.
Mijn blik bleef op Grace rusten en ik nam elke beweging die ze maakte in me op.

She was just so beautiful.