Chapter O13

GRACE SANDRELLI

Ik stond voor de langwerpige spiegel en bekeek nauwkeurig mijn spiegelbeeld. Mijn lichaam werd omsloten door een zwart jurkje dat tot net boven mijn knieën kwam. Het was zeker al de vijfde jurk die ik had aangetrokken in het krappe kledinghokje. Dat had ik allemaal te danken aan April, zij wou zo nodig dé perfect jurk vinden voor overmorgen. Dit keer leek mijn spiegelbeeld haar wel aan te staan. Dat verraadde ze door een tevreden glimlach die op haar gezicht was verschenen.
‘Die staat je echt geweldig!’ Riep ze vrolijk uit.
Eén van de winkelbedienden die net voorbij liep wierp April een vreemde blik toe toen ze het meisje iets hoorde roepen. Vlug liep ze verder, zonder ons ook nog maar één blik waardig te gunnen. Ze dacht waarschijnlijk dat we gek waren ofzo. Achja, dat waren we ook, maar dan wel op een gezonde manier. Ik draaide me om, met mijn rug naar de spiegel toe en streek met mijn handen over het stof van de jurk.
‘Ik vind ‘m zelf ook wel leuk, ja.’ Gaf ik glimlachend toe.
Ik keek nog een keer omlaag zodat ik de jurk voor een laatste keer kon bewonderen. Ik had mijn keuze gemaakt, deze zou ik naar het feest gaan dragen. Het viel me ook nog mee dat hij helemaal niet duur was en dus perfect binnen mijn budget viel. Ik verdween weer in het pashokje zodat ik mijn eigen kleding weer kon aantrekken.
‘Heb jij eigenlijk al een jurk?’ Vroeg ik ondertussen aan April.
‘Jup, die hangt al helemaal klaar!’ Was haar antwoord.
Ik lachte zachtjes en trok de pijpen van mijn jeans over mijn benen heen. Vervolgens werd mijn bovenlichaam omsloten door mijn shirt en aan mijn voeten zaten mijn vertrouwde sneakers. Ik trok echt zelden hakken aan, alleen voor speciale gelegenheden. Zoals dat feest dus. Ik sloot mijn vingers om het dunnen stof dat voor de ingang van het pashokje hing en trok het opzij om vervolgens naar buiten te stappen. De jurk hield ik in mijn armen om mee te nemen naar de kassa.

‘Je weet toch wel dat Niall ook op dat feest zal zijn hé?’ Vroeg April voorzichtig.
We liepen met z’n tweeën langzaam over de stoep. Ik had een zak waar de jurk in zat in mijn hand vast en liet die lichtjes heen en weer slingeren. Ik draaide mijn hoofd zodat ik naar mijn vriendin kon kijken en knikte toen langzaam.
‘Dat weet ik, ik ga hem echt niet tegenhouden.’ Antwoordde ik.
Als ze me dit nu enkele dagen geleden had verteld had ik het waarschijnlijk een stuk slechter opgenomen. Tegenwoordig ging het stilaan beter tussen Niall en mij. We hadden tenminste al gesprekken die uit meer dan twee zinnen bestonden, en geloof me, dat was al een hele vooruitgang. Hij had me zelfs al enkele keren aan het lachen gekregen met zijn flauwe grapjes. Ze waren zó flauw, dat ze eigenlijk goed waren. Ik zag dat ze een bezorgde blik op haar gezicht had staan.
‘Kom op, het zal heus wel lukken.’ Verzekerde ik haar.
Het zou trouwens toch heel erg moeilijk gaan worden om elkaar te herkennen, het was namelijk een gemaskerd feest. Aangezien iedereen dus een masker moest dragen kon je elkaars gezicht niet zien en elkaar dus zo goed als niet herkennen. Geen probleem dus, dat zou alleen maar een groot voordeel zijn.
‘Okay, if you say so.’ Mompelde ze nog steeds een beetje twijfelachtig.
Ik grijnsde en schudde lachend mijn hoofd. Ik haakte ondertussen mijn arm in die van haar en zo liepen we vrolijk pratend verder. Het hoofdonderwerp was natuurlijk het feest, waar moesten we het anders over hebben dan zo’n groot evenement?

Precies, dat bedoel ik nu.