Chapter O12

NIALL HORAN

2 dagen voor het feest.

‘Louis!’ Riep ik vrolijk uit.
Mijn ogen hadden zeker al een kwartier de hele ruimte liggen afzoeken naar een lange jongen met bruin haar. Nu had ik hem dus eindelijk gevonden, en hij had mij ondertussen ook al gezien. Hij zou een weekje in Ierland blijven, en hij zou dan bij mij thuis blijven logeren. Dat hadden we zo al een tijdje geleden afgesproken. Het was toen ook al duidelijk geweest dat hij zijn vriendinnetje mee wou nemen, waar ik dan weer in had toegestemd. We hadden thuis toch ruimte genoeg.
Hij kwam nu, samen met het meisje, mijn richting uitgelopen. Hij hield haar hand stevig vast en sleepte met zijn andere hand een koffer voort. I had to admit, they were cute together. Het deed me wel eventjes denken aan de momenten dat ik Grace’ hand had vastgehouden tijdens het lopen. Dat was werkelijk al een hele tijd geleden.
‘Hey Niall.’ Zei Louis lachend toen hij dicht genoeg was.
Ik gaf hem een dikke knuffel en knuffelde het meisje dan ook maar gelijk. Gosh, ik was haar naam echt helemaal vergeten. En het zou stom zijn als ik er naar zou moeten vragen, dan leek het net alsof ze niet belangrijk genoeg was om te onthouden. Ik had de laatste tijd dan ook zoveel aan mijn hoofd dat ik gewoon vergeetachtig was.
‘Je kent Tineke nog wel neem ik aan?’ Vroeg Louis.
Volgens mij had die jongen zonet mijn gedachten zitten lezen ofzo. In ieder geval wist ik nu wel haar naam weer en kon ik een gênant moment voorkomen. Ik knikte ter antwoord op zijn vraag.
‘Tuurlijk ken ik haar nog.’ Antwoordde ik vrolijk.

Nadat we alle koffers en andere spullen in kofferbak hadden gepropt was iedereen in de auto gaan zitten. Mijn vader had buiten de hele tijd in de auto zitten wachten terwijl ik Louis en Tineke in het gebouw zelf was gaan ophalen. Mijn vader startte de motor en de auto begon niet veel later richting ons huis te rijden.
‘Heb jij de rest eigenlijk nog gesproken?’ Vroeg Louis na een tijdje.
Ik haalde mijn schouders lichtjes op. Het was niet zo dat ik met ze afgesproken had, dat ging namelijk niet zo gemakkelijk omdat ik in Ierland woonde en zij in de UK. Wel belden we elkaar regelmatig op om weer eens één van onze nutteloze gesprekken te voeren. Dat was gewoon ons handelsmerk geworden: praten over idiote onderwerpen.
‘Gesproken wel, gezien niet.’ Was mijn antwoord dan ook.
Louis knikte even en zweeg verder weer. Ik zag dat hij door het raam naar buiten keek en geconcentreerd naar het groene landschap aan het kijken was. Dat gebeurde echt iedere keer wanneer er iemand naar hier kwam die eigenlijk helemaal niet van Ierland was. Eigenlijk zag het er wel redelijk grappig uit, zelf was ik er natuurlijk mee opgegroeid en het viel voor mij dus niet meer zo hard op. Hij draaide zijn hoofd weer terug en richtte toen zijn aandacht op het bruinharige meisje dat naast hem op de achterbank zat. Ik zag een uitwisseling van enkele glimlachjes en toen boog hij naar haar toe om een klein kusje op haar lippen te plaatsen. Direct richtte ik mijn blik op iets anders, het was gewoon te pijnlijk om naar dat soort dingen te kijken. Al moest ik toegeven dat Grace de laatste tijd een stuk aardiger tegen me was en we ook grotere conversaties hadden gevoerd. Ik mocht al blij zijn dat ze überhaupt tegen me wou praten.

Ik had nauwelijks door dat de auto was gestopt met rijden en al netjes op de oprit geparkeerd stond. Ik knipperde even met mijn ogen en keek verward rond, iedereen was al uitgestapt. Ik haalde een hand door mijn blonde haren en liet deze daarna weer zakken toen ik iemand wat hoorde roepen.

‘Zeg Niall, ga je nog uitstappen of ben je van plan om te bivakkeren in die auto?!’