Chapter O11

GRACE SANDRELLI

‘Grace, er is telefoon voor je!’ Schreeuwde mijn moeder zo hard mogelijk.
Ik grinnikte eventjes toen ik besefte hoe vaak ze me eigenlijk wel niet moest roepen. Het verbaasde me dat ze haar stem nog steeds had na al die keren. Ik zou echt al lang helemaal hees zijn.
‘Oké, ik kom eraan!’ Riep ik terug.
Een beetje té enthousiast stond ik op van mijn bureaustoel met als gevolg dat hij een heel eindje achteruit rolde op zijn wieltjes. Achja, er was gelukkig niets kapot gegaan en dat was het belangrijkste. Ik gooide nog vlug de pen die ik nog steeds in mijn hand had op mijn bureau neer en liep vervolgens mijn kamer uit zodat ik de telefoon kon gaan opnemen. Ik daalde vlug de trap af en liep de woonkamer binnen waar de telefoon zich bevond.
‘Hallo met Grace Sandrelli.’ Ratelde ik mijn gebruikelijke zinnetje af.
‘Ah Grace, eindelijk heb ik je dan toch te pakken kunnen krijgen!’ Het was Aprils stem die ik aan de andere kant van de lijn hoorde.
‘Hoezo? Je had me toch gewoon kunnen bellen op mijn gsm?’
Ondertussen viste ik het ding uit mijn broekzak en slaakte een zucht toen ik merkte dat de batterij plat was. Het zou dan wel zijn dat ze me niet kon bereiken.
‘Sorry laat maar, de batterij was plat.’ Voegde ik er nog vlug aan toe.
Een zacht gegrinnik was hoorbaar toen ik toch moest toegeven dat ze gelijk had.
‘Maar goed, waar ik je dus voor belde.. Je gaat toch zeker mee naar de feestje volgend weekend hé?’
Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ze over een feestje begon. Ik had werkelijk geen idee waarover ze het had, en dat zou ik haar dan ook laten merken.
‘Welk feestje?’ Vroeg ik onwetend.
‘Meen je dat nu serieus?’ Ze stopte kort met praten. ‘Iedereen praat erover, dat kun je toch niet gemist hebben?’
Ik liet mijn hersens kraken en zocht naar aanwijzingen over een feestje. Uiteindelijk viel mijn euro dan toch en wist ik waar ze het over had.

‘Oh, je bedoelt dat gemaskerd ding toch niet hé?’ Ik hoopte zo erg dat ze het daar niet over had.
‘Ja, tuurlijk wel! En jij moet er ook bij zijn.’
Haar woorden klonken eerder als één of ander bevel dan een vriendelijke vraag. Ik wist wel dat het geen zin had om April tegen te spreken, ze wist me altijd wel om te praten. Geen idee hoe ze het telkens weer flikte. Maarja, er zat dus echt niets anders op dan er naartoe te gaan.
‘Fine. Maar alleen om jou een plezier te doen.’ Mompelde ik.
‘Mooi, da bespreken we de rest nog wel.’ Zei ze op een tevreden toon.
We zeiden elkaar gedag en hingen toen op. Niet snel daarna ontsnapte er een diepe zucht uit mijn mond. Stom feestje ook. Ik had eerlijk gezegd echt geen zin om daar de hele avond rond te hangen en dan vervolgens ook nog eens te worden lastiggevallen door irritante, dronken jongens. Believe me, er waren altijd wel van dat soort portretten. Maar goed, als ik nu ging terugkrabbelen zou ze me echt letterlijk gaan vermoorden.

Oké, nu ik dus naar dat feestje zou gaan zou ik dus ook een outfit nodig hebben. En een goed passend masker aangezien het zo’n gemaskerd gedoe was. Daar zou ik April dan nog wel eens over aanspreken zodat we samen konden gaan shoppen. Als ik het alleen zou moeten doen zou er sowieso niets van gaan komen, of juist op het laatste moment. En eerlijk gezegd wou ik dat die avond alles voor een keertje perfect zou verlopen.

It had to be perfect.