Chapter O1O

GRACE SANDRELLI

Zonder er echt de bedoeling voor te hebben smeet ik de deur met een luide klap in het slot. Door het kleine gebeuren van daarnet was ik alweer helemaal opgefokt en zou er niet veel nodig zijn om de tranen over mijn wangen te doen stromen. Waarom moest ik hem nu ook echt overal gaan tegenkomen? Had ik niet al genoeg afgezien in de tijd dat hij er helemaal niet was?
Een zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik de zware boodschappentas op de vloer neerzette. Ik ritste mijn jas open en trok hem langzaam uit om hem vervolgens over het haakje van de kapstok te hangen. Mijn vingers sloten zich daarna weer om de draagbandjes van de tas zodat ik deze naar de keuken kon brengen, waar mijn moeder zich nog steeds bevond.
‘Dankjewel Grace.’ Zei ze met een glimlach toen ik de tas op de tafel zette.
Ik haalde mijn schouders lichtjes op.
‘Geen probleem.’ Bracht ik zachtjes uit.
Ik bleef nog een tijdje ongemakkelijk in de keuken staan voordat ik besloot om maar gewoon even wat TV te gaan kijken. Misschien dat dat mijn gedachten tenminste voor eventjes kon verzetten. I could really use that right now.

Mijn duim drukte telkens weer op dezelfde knop van de afstandsbediening om naar de volgende zender te gaan. Tot nu toe was ik werkelijk nog geen enkel interessant programma tegen gekomen. Typisch. Wanneer je het nodig had was er ook nog eens niets fatsoenlijks te vinden.
Er was echter één programma dat wel mijn volle aandacht trok. Een vrouw bevond zich, samen met vijf jongens, in een studio en nam een interview van ze af. Om eerlijk te zijn, vier van de jongens zag ik niet eens. De enige die ik kon zien was de blonde Ier die geïnteresseerd naar de vragen van de vrouw luisterde.
‘Niall..’ Mompelde ik zachtjes.
Hoe stom kon een mens zijn? Well, let me tell you. Very stupid. Ik had hem daarstraks nog net niet afgesnauwd.. Ik had hem verteld dat hij te laat was met zijn excuses, en dat zou hij best eens kunnen opvatten als een “ik wil je nooit meer zien”. Maar dat was helemaal niet wat ik wou, ik wou hem juist wel zien. Hoe pijnlijk dat ook mocht zijn. Het was gewoon onmogelijk om iemand te vergeten wanneer je nog verliefd was op die persoon. En ik wàs nog steeds verliefd op hem. Dat had ik hem alleen niet echt laten merken, en dat was waarschijnlijk echt ongelofelijk dom van me geweest.
Zonder het echt door te hebben was het interview alweer afgelopen en staarde ik nu naar één of ander wazig gedoe. Ik had echt geen idee wat het moest voorstellen.

‘Grace, kom je even helpen?’ Het was de stem van mijn moeder die me uiteindelijk deed opkijken van het beeldscherm.
‘Ja, ik kom eraan.’ Antwoordde ik.
Met één simpele druk op het knopje sprong het beeldscherm van de TV weer terug naar zijn neutraal, zwarte kleur. De afstandsbediening legde ik netjes terug op het salontafeltje dat zich voor me bevond. Met een kleine zucht hees ik me toen overeind uit de zetel en streek vervolgens mijn shirt een beetje recht.
Ik had mijn besluit genomen. Ik zou niet opvallend toenadering tot Niall gaan zoeken, dat was ik echt niet van plan. Maar als hij weer eens tegen me zou gaan praten zou ik mijn botte antwoorden achter wegen laten. Misschien dat het dan toch nog een beetje goed zou gaan komen en we tenminste weer normaal met elkaar konden omgaan. Dat was voor nu mijn prioriteit, en meer voorlopig ook niet.
‘Grace?!’

‘Yeah, I’m coming!’