Chapter OO9

NIALL HORAN

Ik sloeg mijn ogen neer toen ik hoorde wat ze zei. Ergens had ik wel iets in die richting verwacht, maar de woorden waren nog steeds een steek door mijn borst. Toch kwam het woord opgeven nog steeds niet bij me op. Ik moest en zou haar voor me terugwinnen.
‘Ik kan beter gaan nu.’ Hoorde ik haar zeggen.
Een klein knikje van mijn kant was zichtbaar, het had geen zin om haar nu nog verder tegen te houden. Ik zou iets anders en beters moeten verzinnen. Iets dat liet zien dat ik echt helemaal fout zat en dat ik er spijt van had. Iets dat zou laten zien dat ik nog steeds verliefd op haar was en van haar hield.
Toen ik weer opkeek zag ik dat ze alweer was gaan lopen, terug naar huis. Zonder het zelf echt door te hebben bleef ik gewoon in het midden van de stoep staan en bleef ik haar nakijken. Nog steeds was het moeilijk om mijn ogen van haar perfecte lichaam af te houden. En wanneer ik zei perfect, dan bedoelde ik ook écht perfect. Dat was ze in mijn ogen. Ik haalde een keer diep adem en draaide me om zodat ik ook weer verder kon lopen. Mijn moeder zou zich vast al beginnen afvragen waar ik zo lang bleef. Het was namelijk niet van mijn gewoonte om rond dit tijdstip nog niet terug thuis te zijn. Achja, ze zou het wel overleven voor deze ene keer.

Toen ik de voordeur achter me dicht trok hoorde ik de stem van mijn moeder al.
‘Niall?’ Riep ze vanuit de woonkamer.
‘Ja, ik ben het!’ Riep ik terug.
Het was één van haar vreemde gewoonten om altijd een naam te roepen wanneer er iemand naar binnen kwam. Zo wist ze ook direct wie er naar binnen kwam en of ze het juist had. Ik ritste mijn jas open en trok vervolgens mijn beide mouwen van mijn armen af. Mijn jas werd daarna op zijn vertrouwde plekje op de kapstok gehangen. Net toen ik verder wou lopen naar de woonkamer hoorde ik het vrolijke melodietje van mijn gsm afgaan. Ik werd gebeld. Ik viste mijn gsm behendig uit mijn broekzak en keek enkele seconden naar de naam die zichtbaar was. Het was Louis.
‘Met Niall Horan.’ Dat was mijn gebruikelijke zinnetje wanneer ik de telefoon opnam.
‘Hello leprechaun, it’s Louis here.’ Klonk zijn vrolijke stem.
‘Oh hey Lou! Vanwaar deze eer om een telefoontje van jou te ontvangen?’ Vroeg ik lachend.
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, alsof hij zijn antwoord enkele keren overdacht.
‘Ehh gewoon, ik wou weten hoe het met je ging.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Zijn toontje stond me helemaal niet aan, het verraadde dat dat niet de echte reden was.
‘Ja tuurlijk, en nu de echte reden.’ Zei ik.
Een kleine zucht was nog net hoorbaar.
‘Oké oké, ik wou weten hoe het nu tussen jou en Grace ging.’ Gooide hij er uiteindelijk uit.
Nu was het mijn beurt om even stil te blijven. Haar naam alleen al klonk als muziek in mijn oren, maar tegelijkertijd deed het ook ongelofelijk veel pijn. Ik besefte plots dat ik nog steeds met Louis aan het bellen was toen die enkele keren vragend mijn naam zei.
‘Eh, ja ik ben er nog.’ Was mijn wazige antwoord.
‘Sorry, ik had er niet naar moeten vragen.’ Verontschuldigde Louis zich.
‘Geeft niets. But, I have to go now.’
‘Okay, ik spreek je nog wel dan!’
Na nog een keer gedag gezegd te hebben drukte ik op het rode telefoontje waardoor de verbinding verbroken werd. Vreemd genoeg had dat telefoontje mijn humeur nog meer naar omlaag gehaald. Nja, Lou kon er ook niets aan doen.

It was my own stupid fault.

Het zou lief zijn als jullie een reactie achter lieten.