Kapitel Eins

De eerste stralen zonlicht vallen door het raam, recht in mijn gezicht. Ik word er wakker van. Ik doe mijn ogen open, ga zitten en kijk om me heen. Waar ben ik? Het ziet eruit als de zolder. Maar dan met een heleboel vreemde spullen die ik niet ken. Waarom ben ik hier? Waar zijn de anderen? Ik sta op. Ik voel me licht, te licht. Ik loop de trap af, en ga mijn kamer in. Maar het ziet er helemaal niet uit als mijn kamer. Er is ander behang, een ander bed, een ander bureau. Waarom? Ik roep naar beneden. Nog eens. Er reageert niemand. Ik word bang. Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier, in een huis wat zo anders is dan dat wat ik ken? Ik ren de trap af. Doe de deur open. Kijk naar binnen. Ik kan mijn ogen niet geloven. Daar zit iemand, een vrouw, blond haar. Ze komt me bekend voor. En een man, ongeveer even oud. Ze zitten samen op de bank televisie te kijken. Waarom zit mijn moeder niet hier? En mijn zus? Ik loop naar de vrouw toe, en kijk recht in haar hemelsblauwe ogen. Maar ze staart door mij heen, alsof ik doorzichtig ben. De man staat op. Vraag aan de vrouw of ze nog iets te drinken wil. Ze zegt ja. Die stem... En opeens weet ik het. Dit is mijn zus. Maar dan twintig jaar ouder. Ik stoot tegen de tafel aan. Ze kijkt als door een wesp gestoken op. "Wat was dat," fluistert ze. Ze roept naar haar man. Die komt aanrennen. Ik gooi een beker om. De twee kijken elkaar aan. Tinke begint te huilen. "Waarom heb ik dit verdiend?" fluistert ze, "ik kon er toch niks aan doen?" Waar aan doen? Wat is er gebeurd? Er schiet een gedachte door mijn hoofd, heel kort. Ik zie mezelf, mijn zusje toen ze nog een jaar of twaalf was. Een zolderkamer, een balk. Heel even maar. De vrouw snikt verder. "We waren gewoon aan het praten, een klein ruzietje, en toen stond ze op, die balk..." En opeens weet ik het weer. Ik zat met Tinke op de zolderkamer. We hadden ruzie. Ik stond op. Te snel. Ik stootte me. En toen werd alles zwart... Ik word misselijk. Ga zitten. Ik kijk naar mezelf. Ik zie mezelf niet. Raak in paniek. En dan begrijp ik het. Ik ben dood. Ik ben een geest. Ze kunnen me niet horen, niet zien, maar ze voelen mijn aanwezigheid. Ik kijk naar voren. Naar een kalender. Van 2032...